Op vrijdag 5 augustus ging ik dan eindelijk de echte jungle in! Om 9 uur zou Spike, onze gids, ons ophalen bij ons huis. Helaas werden we gebeld dat hij bandenpech had en het nog wel een kwartier zou
duren... Dit bleek te optimistisch en uiteindelijk konden we om 10 uur vertrekken. We gingen nog even een nieuwe band halen en daarna konden we echt gaan. Vanuit Paramaribo reden we langs Lelydorp en
Zanderij, waar we onze laatste inkopen konden doen, voor we de bewoonde wereld zouden verlaten. Vanuit Zanderij was het nog 2 à 3 uur rijden over een bauxietweg naar Witagron. In de brandende
zon hobbelden we over de slecht onderhouden weg. De hobbels deden ons busje soms zo hard schudden en trillen dat ik vreesde dat hij uit elkaar zou vallen. Het was namelijk niet het meest geavanceerde
of stevige bus. Onderweg kwamen we meerdere malen auto's en bussen tegen met pech, dan zie je de passagiers langs de weg staan in de brandende zon, in afwachting. Echt verschrikkelijk, maar goed dat
ons busje alles nog bij elkaar houdt... Tenminste, leek te houden, want halverwege de afgelegen weg, stopt ook ons busje ermee! Kan gebeuren, we lopen een rondje en al vrij snel heeft Spike hem
gefixt, de stop was doorgeslagen, was zijn conclusie. Zo reden we weer een eindje en na een korte pauze bij een kreekje valt het busje zomaar weer uit, net voor een brug, zodat we de weg totaal
blokkeren. Dit kan nog wel eens problemen geven, leek me, maar ook nu waren we binnen een kwartier weer onderweg, weer een stop. Nog een keer hield het busje ermee op voor we aankwamen bij het
eindpunt, maar de korte noodgedwongen stops waren niet eens zo heel erg, even de benen strekken en kijken waar je je bevindt. En zo halen we Witagron, een inheems dorp, vanwaar we op de boot mochten
stappen. De opluchting was groot, want met autopech in de hitte weet je het nooit. Een mooie boottocht over de Coppenamerivier brengt ons in 3 uur op onze eindbestemming, Fungu Island, de thuisbasis
van de Ralleighvallen. Er staan mooie houten gebouwen, zonder muren of ramen, wat een mooie aanzicht is als je vanaf de rivier aankomt varen. We hadden met z'n vijven drie hangmatplekken gereserveerd
en één lodge met twee bedden, douche en wc. Het was er verrassend goed geregeld, en er was zelfs stromend water en elektriciteit, met behulp van een generator. We komen uiteindelijk aan in de avond,
net voordat het donker word. Dus terwijl we snel onze slaapplekken klaarmaken, wordt het donker. Heel erg jammer, want zwemmen en de buurt verkennen zullen dus moeten wachten tot morgen... Die avond
was echter nog niet afgelopen, we hebben eerst nog heerlijk gegeten. Onze gids, Spike, bleek een hele goede kok! Na het eten was er nog wat 'live entertainment'. De zogenaamde Ralleighboys gaven een
show van Surinaamse muziek, met allemaal slagwerken maakten ze vrolijke en opzwepende muziek en werd er op z'n Surinaams gedanst. Zoveel inspanning op de late avond zorgde voor veel hitte en
zweterigheid, dus na het douchen ging ik fris in mijn hangmat. De nacht leek goed te verlopen, hoewel ik wat moeilijk in slaap kwam. Alleen begon Daan rond 3 uur rond te spoken. Uit de hangmat, weg,
weer terug, en weer weg... Langzaam voelde ik in de loop van de nacht buikkrampen opkomen en om een uur of 5 moest ook ik toch echt heel snel naar de wc! Aan de diarree in de jungle! Wat een hel, ik
hoop dat dit zó snel weer over is, want de timing kon niet slechter... Gelukkig was ik naar een paar uur en meerdere retourtjes hangmat - wc weer rustig en kon ik de nacht nog even uitslapen. 's
ochtends bleek Daan er minder goed aan toe, met buikpijn en de hele nacht diarree had ook hij geen goede nacht gehad. Toch ging het allemaal uiteindelijk redelijk goed en zaten we uiteindelijk
allemaal aan het ontbijt. Het ontbijt werd nog even verstoord door een paar doodskopaapjes die bacoven kwamen halen, die konden we dus geven. Het was een heel leuk gevoel hoe die apenhandjes de
banaatjes uit je vingers pakten! De aapjes vertrokken weer, maar hadden mijn dag al gemaakt! En zo vertrokken we aan het einde van de ochtend allemaal naar de moedervallen, de grote watervallen die
volgens mij de kern zijn van de Ralleighvallen, wat het hele gebied beslaat. Het was even met de boot, en dan een uur lopen tot we er waren, maar het was een geweldig gezicht, recht tegenover de
vallen kwamen we uit en zo hadden we een prachtig uitzicht, de stroming en waterkracht was enorm, dus we konden niet echt zwemmen, maar tussen de rotsen konden we wel verkoeling zoeken in het
onstuimige water. Het was een heerlijk ontspannen begin van de dag en we brachten daar ongeveer één of twee uurtjes door. Helaas moesten we al veel te snel weer terug om te lunchen en verder te gaan,
want voor Suus en mij was er een groter en nog avontuurlijker plan: slapen bij de Voltzberg! We aten op Fungu Island nog BB + R (bruine bonen met rijst) en rond 3 uur vertrokken we met z'n allen naar
Anyumaravallen. Paul, Annemiek en Daan bleven daar om te zwemmen en ontspannen, want zij wilden niet naar en op de voltzberg, vanwege blessures en/of hoogtevrees. Ik ging bij die vallen, samen
met Suzanne en Sudanu(onze lokale gids), de jungle in. Drie uur door de jungle lopen met een rugzak vol met eten, drinken en slaapspullen. Het was een heftige tocht, veel te warm en zweet dat met
liters uit onze poriën leek te stromen! Met al dat gezweet hadden we niet genoeg aan onze vier liter water! Onderweg kwamen we allemaal interessante dingen tegen, zoals knoflooklianen, waterlianen,
gordeldierholen, mooie bloemen en vogels. Tegen zes uur kwamen we aan bij een houten huisje aan de voet van de voltzberg, het voormalig research centre. Daar hebben we onze spullen gedropt en daarna
konden we nog snel voor het donker baden in een ondiepe, heldere, ijskoude kreek. Het was superfijn dat dat kon, want het gaf een verfrissing, die we hard nodig hadden. Sudanu liep terug naar het
huis, en wij koelden langzaam af in het heerlijke water. Met z'n tweeën mochten we de paar honderd meter zelf terugvinden naar het huis, en dat was al best spannend. Vrees voor slangen, dodelijke
spinnen en jaguars maakte het er niet makkelijker op. Maar gelukkig was het enige dier dat we zagen een grote kwatta aap, ook wel slingeraap. Een mooie zwarte aap, met lange staart die boven
ons in de bomen kwam kijken wat wij deden. Hij zat ons met bewondering aan te kijken, terwijl wij met minstens zoveel bewondering terugstaarden. Die avond hebben we vroeg afgesloten na een restje BB
+R en wat verborgen pinda's, een soort Surinaamse borrelnootjes. Ik denk dat we al om tien uur sliepen, want we zouden de volgende ochtend de voltzberg beklimmen bij zonsopgang! En zo werden we om 6
uur gewekt en vertrokken we om kwart over 6. Een half uurtje lopen in het donker naar de voet van de berg, en dan een uur klimmen. Na dat eerste half uur werd het al lichter en toen wij bij het
beklimmen uit de jungle kwamen op de grote granieten berg, was de zon net aan het opkomen. Heerlijk koel was het nog en de kale granieten berg gaf een geweldig uitzicht over de jungle. Terwijl de zon
langzaam steeg, klauterden wij de granieten platen op naar de top van de berg. Eenmaal boven was het uitzicht nog bijzonderder! De karakteristieke dauwachtige ochtendwolken tussen de bomen, zoals ik
die alleen uit natuurfilms ken en het gebrul van brulapen in de verte. Jungle aan alle kanten, tot zover je kan zien en het kleine aantal bergen van Suriname waren vrijwel allemaal te zien, tot
de grens met Brazilië... De tocht naar beneden was weer wat zwaarder en leek langer, blijkbaar had ik de beklimmen in een roes meegemaakt. Bijna terug bij ons kamp ging Suus door haar enkel en
ze had al last van haar voeten. Daarom besloot ze even een uur bij het kamp te wachten, terwijl ik met Sudanu nog een wandeling maakte naar de andere kant om rotshaantjes te spotten. Het waren hele
bijzonder feloranje paradijsvogels, die ik dat gebied veel zitten. Ik heb er tientallen gezien, ondanks het feit dat het geen broedseizoen was. Met heel veel mislukte foto's, maar een ervaring rijker
keerde ik terug. Met Suzanne ging het alweer redelijk goed, dus we moesten maar terug. De tocht terug was nog zwaarder en erger dan al het eerder genoemde. Van genieten was nog weinig sprake,
maar alles wat ik in de 24 uur daarvoor had gezien, maakte dat het het zeker waard was. Met Last van de benen, voeten, schouders en rug, leken we net een stel bejaarden na een marathon. We
haalden de Anyumaravallen en storten daar heerlijk in het water! De verkoeling en ontspanning waren meer dan welkom. En na een paar minuten kwamen Spike en de familie van Suus ons halen, nog even
relaxen bij de waterval en dan terug naar Fungu Island, waar Suus en ik enorm hebben zitten eten in heerlijke rijst met kip en kouseband. Die dag stond nog één ding op het programma: afdrijven. Naar
een eilandje varen dat stroomopwaarts ligt, en dan uit de boot springen en terug naar Fungu Island worden gevoerd door de stroming en stroomversnellingen! Het klonk heel spectaculair, maar in
praktijk voeren we nog geen kilometer stroomopwaarts en mochten we toen uit de boot springen met een enorm onding als reddingvest, wat mij vanaf het moment dat ik het water raakte probeerde te
killen, in plaats van redden... Daan ging maar niet mee, vanwege zijn angst voor vissen, in het bijzonder piranha's! Uiteindelijk viel het dus een beetje tegen, maar het was in ieder geval weer eens
een andere manier van zwemmen. En zo brak onze laatste avond aan, aten we weer een lekker maaltje, inclusief de piranha die Paul had gevangen! In de 'eetzaal' hangt er trouwens altijd een
huisvogelspin aan het plafond. Heel bizar, maar ook wel weer leuk, omdat hij half tam was, en iedereen zij dat hij niet gevaarlijk was. Na het eten was er een groot vuur op de stenen bij het
water, waar ook de andere groep zat, die met ons als enige nog daar was. Het was een gezellige laatste avond, maar helaas besefte ik me toen dat het jungle avontuur ten einde liep. De nacht
verliep prima, ik en die hangmat komen al op één lijn en in plaats van dat ik naar en bed verlang, verlangde ik toen naar mijn hangmat.. De volgende ochtend was het opruimen, inpakken en vertrekken.
Met de boot weer drie uurtjes naar Witagron, met het busje weer 4 uur rijden, met een paar keer pech, deze keer was de pomp defect. Maar Spike regelde het allemaal en zo kwamen we die avond weer aan
in Paramaribo. Het drukke verkeer en het gebrek aan alles wat er in de jungle wel was, maakte dat ik eigenlijk direct weer terug wilde, maar helaas kon dat natuurlijk niet. Dan maar weer genieten van
alles wat de stad te bieden heeft. Weer alle comfort, restaurantjes, electriciteit, en een bed, wat toch ook wel heel fijn is dan...
Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn weblog heb bijgehouden. Maar bij gebrek aan WiFi gaat het online blijven een stuk lastiger dan voorheen... Inmiddels ben ik met de familie Löwik helemaal
gesetteld in Paramaribo. Dingen gaan wel heel anders dan tijdens mijn solo weken hier, maar misschien is dat juist goed. Die donderdag na hun aankomst hebben we het centrum verkend, en mocht ik
me profileren als een ware gids, met leuke weetjes en plekjes. Voor iedereen hebben we de volle vier weken een fiets gehuurd bij Zus&Zo, wat toch wel erg handig is als je zo ver buiten het
centrum zit. Het was wel leuk om te zien hoe snel je het centrum gezien kunt hebben als je langs de leuke plekjes gaat, want in één dag hadden zij van het centrum al net zoveel gezien als ik in een
halve week. In de eerste week zijn we vaker naar het centrum gegaan om daar rond te lopen, lekker te eten, rond te kijken en nu ook zelf boodschappen te doen om vervolgens thuis te koken. Het
was wel even raar en lastig om me een beetje aan te passen en in te leven in de jetlag die zij allemaal hadden, maar gelukkig was mijn tempo toch al niet zo hoog. Die zaterdag had ik voor ons
vijven een afspraak gemaakt met de baas van 'Discover Suriname', Norman. Hier bespraken we alle mogelijk trips die ze te bieden hadden, van de Ralleighvallen tot de jeepsafari en van de Brownsberg
tot de Coesewijnensurvival! Het klinkt mij allemaal geweldig in de oren en ik wil ze allemaal wel doen. Maar qua geld en ook tijd is het niet mogelijk... We besluiten de vrijdag erop naar de
Ralleighvallen(4d) te gaan, die woensdag daarna naar Berg en Dal(1d) en de week erna op vrijdag dolfijnen spotten en de commewijne rivier(1d) te doen. Zelf heb ik de contactgegevens van Stephanie, de
gids van Bigi Pan, met haar zal ik zelf nog contact opnemen om een paar mooie dagen op Bigi Pan te plannen met de familie deze keer. We hebben ook een voordelige autoverhuur gezocht zodat we
nog voor de eerste trip een dagje kunnen touren en na de ralleighvallen een week lang een eigen auto hebben. Bij CHM kwamen we uit en zo hadden we ineens een mooi plan voor de komende weken.
Maar eerst nog een klein weekje in Paramaribo met de fiets. In die week zijn we naar Leonsberg gefietst, ongeveer het noordelijkste puntje van de stad. Alleen was het fietsen nog steeds geen
succes in de warmte. Verder wat tochtjes door de stad, met een klapband van Paul, de vader van Suzanne. Waardoor we heel fijn samen op een krakkemikkig fietsje door de hete en drukke stad mochten.
Met Daan, het broertje van Suzanne, ben ik best vaak op stap geweest. Op zoek naar internet, eten, en zwembaden, terwijl Suzanne het soms niet zo nodig vind om steeds weg te gaan en een stapel boeken
doorwerkt en gaat shoppen. Daan en ik hebben verschillende zwembaden uitgeprobeerd, maar het is geen groot succes. Vos konden we eerst niet vinden, maar na een week bleek dat we er dagelijks
langsfietsen, echter was het water er te warm. Het openbare zwembad ziet er niet gezellig uit en de mensen daar zijn ook wel erg streng en strikt. Zin was een te klein badje en Torarica is alleen
voor gasten, Dolfijn alleen voor leden. Conclusie: zwemmen doen we wel als we er op uit trekken met de auto! Verkoeling konden we wel vinden in de bioscoop om de hoek, de Paarl! Hele leuke films,
goede prijzen en geweldige airco maken het een goede keus voor ons avond programma! Met de auto zijn we een dagje naar Babunhol gereden, aan de Suriname rivier. Daar heeft de vader van de moeder
van (lees: opa van) Suzanne een citrusplantage en veeteelt bedrijf gehouden. Annemiek, de moeder van Suzanne heeft ook in Suriname gewoond in haar jeugd, in Wageningen, waar haar vader werkzaam was
in de rijstteelt. In ieder geval, van Babunhol was niet zoveel meer over, er stond alleen nog een soort resort en strandje aan de rivier. Van het dorp en de plantage was niets meer te zien. We hebben
daar lekker gezwommen en gelegen, en Annemiek kwam erachter dat de straat daar was vernoemd naar haar vader, de 'van der horst laan'! Heel bijzonder, vooral voor haar natuurlijk, omdat ze dit
nog niet wist en haar vader waarschijnlijk ook nooit geweten heeft. Verder was het een erg rustig weekje en maakten we ons klaar voor de vrijdag dat we naar de Ralleighvallen zouden gaan!
Iedereen heeft zin om de natuur in te gaan, de jungle! En na een weekje rustig aan en veel van de stad is het een mooi vooruitzicht om het grote avontuur op te zoeken in de echte jungle van Suriname!
Nancy had me verteld dat haar oom en tante ook kamers verhuren in Paramaribo, en dat dat voordeliger kon zijn voor mij. Ik besloot te verkassen. Dus Nancy haalde me zondag om half 9 op om te
verhuizen. De kamer die ik daarvoor had was 17 euro. Een kleine kamer in het centrum, zo'n 10 vierkante meter, met douche, wc, gootsteen, bed, wifi en nachtkastje. Nu zou ik voor 15 euro een
appartement buiten het centrum krijgen, met tweepersoons bed, airco, kasten, koelkast, gasstel, aanrecht, tafel, banken, tv, badkamer met wc en douche, magnetron, alles! Een gemeubileerd huisje voor
mij, voor minder geld dan de mini kamer! Nu mis ik alleen het onbeperkte internet en het zwembad ligt ook niet meer in de tuin... Nouja, dan maar op verkenning uit. Winkels? Zwembad?
Restaurants? Alles moet ik opnieuw uitzoeken, want dit is Paramaribo noord, ik denk kilometers van het centrum. De Piet Mondriaan straat ligt in een chique en rustige buurt. De tante is heel zorgzaam
en voorziet me van allemaal eten. Er stond limonade voor me, en inmiddels heb ik nog vers fruit, bamisoep met vis, bananenchips en cassavechips gekregen. De mensen zijn zo aardig dat ik me een beetje
bezwaard voel, maar om het af te wijzen lijkt me ook niet netjes. Terwijl Nancy weer weg gaat zegt ze dat ze haar vader zal bellen dat hij nog wat flessen verse kokosmelk langsbrengt, omdat ik nu
immers een koelkast heb! Die dag werd een rustig dagje om de buurt te verkennen. Eerst een beetje het huis verkennen en mijn spullen uitpakken, daarna even de airco uitproberen. Toch wel heel erg
lekker, zo kan ik best een siësta houden! Toch maar niet, ik heb nog niks van de buurt gezien, dus maar aan de wandel. Weer door de brandende zon, dus mijn eerste missie: vind het zwembad. Eerst maar
even vragen aan de tante van Nancy. Zij wijst een kant op en zegt, gewoon die kant op de weg uitlopen, naar hotel ....! Mijn conclusie, het is te lopen, dat is goed nieuws. Ik begon te lopen en van
Nancy had ik de makkelijke beschrijving gekregen eerst links en dan direct rechts en dan weer direct links. Dus nu zou ik het omgekeerde doen. Eeeh, rechts, links, rechts? Of was het nou weer dáár
het omgekeerde van? Nouja, ik begin maar te lopen en al snel blijkt dat ik bij de eerste afslag de verkeerde keus heb gemaakt. En zo ben ik na 1x rechts en 4 keer links weer uitgekomen bij de buren
van het huis waar ik verblijf. Ik zie nu echter wel in waar ik de fout in ging en ik ben zo op de hoofdweg, daar ben ik helaas de oriëntatie weer kwijt en weet ik dus niet meer waar de tante van
Nancy heen had gewezen, ik kies maar weer een willekeurige kant. Daar kom ik de Braziliaanse buurt in met een heel ander soort mens en eten, ik vraag bij het eerste eetkraampje of ze weet waar het
zwembad is. Ze wijst me terug naar waar ik vandaag kwam, een hotel, dat klinkt hoopvol. Dus ik loop zo'n halve kilometer langs die weg en vraag dan in een Chinese winkel of hier in de buurt het
zwembad is. De verkoopster kijkt me geschokt aan. Om te lopen?! Het zwembad is heel ver die kant op, en ze wijst die kant op, waar ik serieus net vandaan kom! Oke, plan B, niet meer de weg
vragen, gewoon lopen, dus nadat de vrouw me naar het zuiden wees liep ik doodleuk weer weg richting het noorden... Toch wel een flinke wandeling want er was niet veel te zien, maar ik wist dat hier
ergens de zondagsmarkt was, want hier had ik die ochtend met Nancy gegeten. En inderdaad vond ik de plek van de zondagsmarkt, helaas was het inmiddels kwart voor 5 en was die markt sowieso rond 4 uur
weg. Dus weer geen succes. Die dag verliep eigenlijk zo verder, weinig succes, veel lopen, veel drinken! Uiteindelijk vond ik om half 6 een zwembad bij een resort, maar dat zou dan 15 SRD (€3)
kosten, en ik had inmiddels honger en geen zin in zwemmen. Dus ik ben maar terug gelopen, terwijl het langzaam koeler werd en de wind opstak. Thuis maar gewoon gedoucht en weer de lekkere Javaanse
bamisoep gegeten! Toen ik bijna klaar was hoorde ik bij mijn deur 'klop klop', letterlijk de woorden, dus niet het geluid van kloppen op een deur. Dat zeggen ze hier blijkbaar als je bij iemand komt,
heel grappig! Het was de oom van Nancy, hij was eigenlijk meer de huisbaas, maar was de hele dag weg geweest. Hij had gehoord dat ik een zwembad zocht en wilde me er wel heenbrengen. Het leek me een
beetje laat, maar hij bedoelde ook niet om te zwemmen, maar meer om te laten zien waar het is. Hij wilde me een rondleiding geven door de buurt. Dus ik at snel de bamisoep op en stapte bij hem in de
auto, en we reden inderdaad langs een zwembad, een bank, wat restaurants, een Roopram (roti zaak, waar ik al vanaf dag 1 wilde eten), daarna reden we langs de surinamerivier tot aan het noordelijkste
puntje, Leonsberg! Vervolgens reden we langs de buurt blauwgrond, waar de beste Javaanse eettentjes moeten zitten. Als laatst liet hij me zien waar goede winkels en de mall zat... Zo, ik wist nu waar
alles was en had goed opgelet. Eenmaal thuis was ik best moe en na even leuke surinaamse tv te kijken ging ik op tijd in bed. De volgende dag ging ik vol goede moed op de fiets, die ik bij het huis
kun huren. Ik wilde eerst wat gaan eten bij de Braziliaan om de hoek, dan even internetten in het internetcafe, en dan kon ik eindelijk weer eens zwemmen. Het Braziliaanse eten was een lopend buffet
waar je per kilo eten moest betalen. Vlees van een rokerige barbeque met een extra prijs. Dus ik nam maar wat rijst en nasi en wat groenten, niets speciaals, want het leek me toch al niet echt mijn
ding. In de warme wind ging ik het zitten eten op het terras. Het eten was niet speciaal, maar prima te eten. Het plekje was mooi en het was ook bijzonder weer! Het waaide flink, terwijl het hier
verder vaak niet verder komt dat een briesje. Ineens zie ik voor me een vogeltje stil in de lucht hangen, als een zweefvlieg(zo'n nepbij) lijkt hij even stil te hangen bij alle hoeken van de plant
voor me. De vleugeltjes gaan te keer en lijken onzichtbaar. Volgens mij vliegt er zowaar een kolibrie voor me! Ik weet niet of die hier überhaubt leven en of het mogelijk is, maar anders is het een
vogel die op een kolibrie lijkt! Eigenlijk heb ik hier al vanaf dag 1 een beetje het gevoel alsof ik ben verdwaald in één grote vlindertuin. De atmosfeer, de geur en natuurlijk de dieren die je hier
om het hoofd vliegen zijn moeilijk om aan te wennen. Elke keer weer en bijzonder gevoel als ik zo'n tropisch beest zie. Ik vond het weer een mooi moment, en terwijl ik daar over na zit te denken en
de vogel wegvliegt begint het donkerder te worden, er is weer een bui op komst... Ongeveer een kwartier lang komt het met bakken uit de hemel, en alle mensen verdwijnen van straat. Ondertussen neem
ik maar de tijd voor het eten, want ik wil toch nog niet weg. Bij het afrekenen blijkt het de duurste maaltijd tot nu toe, 60 SRD, het is maar iets meer dan 10 euro, maar bij zus&zo en aan de
waterkant krijg je de heerlijkste dingen en komt het vrijwel nooit boven de 30 SRD. Het gewicht van het stenen bord was vast bij de prijs inbegrepen. Haha! Voor Nederlandse begrippen was het weer
geen geld, dus no worries, ik heb in ieder geval een kolibrie gezien! (denk ik...) Daarna mijn internet tijd flink onderschat, na een half uur internet te kopen heb ik het vier keer moeten verlengen
met een kwartier, en dan nog werd op het eind mijn gesprek onverwacht en onafgesloten beëindigd, ik was even het klokje uit het oog verloren. Het was inmiddels ook al 3u geweest, dus ik ging maar
eens naar het zwembad! Ik vond het in één keer, waar ik heel blij mee was. Het was warm en klam na die regenbui dus helemaal blij kleedde ik me om! Op het moment dat ik in mijn zwembroek sta en toch
maar geen ligstoel besluit te nemen, omdat die kletsnat zijn, begint het ineens weer te regenen! Wat is dat nou? Normaal regent het hier even, of in ieder geval maar 1 keer! Achja, warm blijft het
wel, dus na mijn spullen binnen te zetten duik ik het water in en heb ik een uur lang het bad voor mij alleen. Heerlijk baantjes trekken, wat niet kon ik het kleine ronde badje bij Albergo. Na een
uur blijkt er aquazumba te zijn! Dus neem ik even pauze en tussendoor mag ik van de zumba-trainer wel langs de kant zwemmen. Het was een heerlijke sfeer met die actieve hindoestaanse vrouwen aan de
zumba en vrolijke muziek op de achtergrond. Tegen zes uur wilde ik roti gaan eten. Dus ik fiets de weg die me goed leek, want ik had immers de rondleiding gehad. Al snel fietste ik zowaar de
stad uit... Toch maar even terug en vragen, daar zei de receptioniste dat het langs de bank was en dan alleen maar rechtdoor. Na een paar honderd meter was dat hem ook niet en vroeg ik het maar weer
even. Een aardige man die met de honden aan het lopen was zei me dat dat helemaal uit de buurt was, dan moest ik naar de grote weg, bij de bank en dan naar het centrum. Damn, ik begon flink zat te
worden van het verdwalen en het feit dat iedereen me een andere kant op wees. Uiteindelijk besloot ik ongeveer op elke hoek te vragen waar de Roopram Roti was, en zo at ik die avond de lekkerste roti
die ik ooit gehad had! Alle fouten van de dag vergeten en tevreden naar huis, ik vergeef mezelf snel dat ik zo fout was gereden, je kan ook niet uitgaan van een rondleiding in het donker, als je de
volgende dag op de fiets overdag de route gaat volgen... Dan te denken dat van de rondleiding de eerste stop het zwembad was en ik vanaf het zwembad niks meer wist te vinden... De weg naar huis was
snel gevonden en de weg naar mijn bed nog sneller. Wat een onproductieve, maar leuke dag was dat... De volgende dag ben ik naar het centrum gefietst en heb ik bij discover suriname toch wel dik een
uur gepraat met Joanne, die vrijwel elke dag op kantoor is, over de mogelijkheden en trips die ze aanbieden. Nancy was er helaas niet, maar haar collega was net zo hartelijk en heeft me veel kunnen
vertellen, over meer dan de trips alleen. Ze vertelde levendig over haar leven hier en het leven hier in het algemeen, altijd leuk. Op de terugweg naar huis nog maar een keer heerlijke roti gegeten
en nog even naar thuis gebeld. Altijd fijn om te horen hoe het thuis gaat. Die avond heb ik afgerekend bij het huisje, want de dag erna zou ik in de villa gaan en de familie Löwik ontvangen! Thuis
heb ik gebeld met de beheerder van het huis waar we de komende 4 weken zullen verblijven. Het leek me leuk om al eerder in het huis te gaan om een waar ontvangstcomitée te vormen in mijn eentje, met
wat lekker eten en drinken. Dat was mogelijk, ik zou de volgende dag weer bellen om de precieze tijd af te spreken. De laatste avond in mijn eigen appartement heb ik nog heerlijk geslapen in de koele
kamer, helaas nog steeds getergd door de rottige muskieten. De volgende ochtend heb ik nog even in het internetcafé gezeten en nog wat gegeten in de noordelijke wijk, voor mijn gevoel de laatste
uurtjes alleen, hoewel de familie pas 's avonds laat zou aankomen. Ineens werd ik al om 13 u gebeld of ik wel binnen een half uur bij het huis wilde zijn, de beheerder was klaar en wilde weg! Terwijl
ik nog maar de helft van mijn spullen had gepakt en de oom van Nancy, die me weg zou brengen, pas om 13 u vrij was. Dus ik spreek het zo af dat ik zo snel mogelijk een lift regel en helemaal van
noord naar zuid kom, dan zou ik weer bellen. Thuis heb ik snel alles ingepakt en toen ik net weg wilde kreeg ik nog saoto soep van de tante van Nancy! Heel lief en lekker, maar niet handig qua tijd.
Veel te snel at ik de soep op en toen kwam de oom net aan. Met hem ben ik naar het nieuwe huis gereden en zo kwam ik precies op tijd aan bij het huis, wat bleek, de villa! Een witte villa aan de
Seringenstraat in de wijk 'zorg en hoop'! Die dag heb ik verder wat dingen voorbereid en geregeld in het centrum. Met de bus naar het centrum en daar zo'n zeven soorten fruit gekocht, verschillende
Surinaamse dranken en wat pasteitjes. Dat heb ik die avond mooi in het huis geplaatst, zodat het niet zo'n lege bedoening zou zijn bij aankomst. En zo zat ik eigenlijk al om zes uur klaar voor de
aankomst van de familie Löwik. Helaas ben ik niet erg goed in wachten, en toch wist ik dat het vliegtuig niet binnen twee uur zou landen, en dat ze vanaf dan weer niet binnen 2 uur zouden arriveren.
In het donker zat ik in een best grote villa, in een wijk die ik niet kende. Het feit dat er 4 sloten op slot konden op de voordeur(en) zou me eigenlijk een veilig gevoel moeten geven maar maakte me
alleen maar argwanend en bang. Waarom moeten er in Gods naam 4 sloten op?! Ineens gaat om 9 uur de telefoon, het was Suzanne!! Ze zijn geland, nu wachten op de paspoortcontrole voor hen en dan
met de taxi. Rond half 10 begon ik uit te kijken naar de taxi, hoewel dit practisch onmogelijk zou zijn, aangezien het een uur rijden is. Maar het zou toch aanzienlijk sneller moeten gaan dan
mijn tocht met de shuttlebus. Ik maakte het huis klaar voor ontvangst! Het fruit maar verdeeld over twee fruitschalen, mooi op tafel. Ik was er klaar voor. En zo zat ik nog zeker anderhalf uur te
wachten, onrustig, heen en weer lopend. Echt een raar gevoel dat ik 'mijn reis' ineens ga delen met 4 mensen. Superleuk, maar wel raar! Mijn laatste avond alleen heb ik zo doorgebracht,
wachtend in spanning op de bank...
Mijn verjaardag zelf was een rustige dag. Paul was ziek geworden, op de dag dat ze moesten vliegen. Ik hing wat bij het zwembad rond met Marleen en Paul lag in bed. Marleen en ik ging even naar de
Mac en daarna naar 'discover suriname', waar zij al hun trips hadden geboekt en waar de baas nu om foto's vroeg! Daar ontmoette ik Nancy, zij werkt daar en ik vertelde over mijn vakantieplannen.
Zij vond het zielig dat ik alleen achterbleef en vroeg me mee om de zaterdag erop naar het vakantiehuisje van haar ouders te gaan. Dit verstoorde mijn plan om naar het schildpadden strand te
fietsen, maar was natuurlijk een kans voor me. Dus ik besloot mee te gaan.
Nancy pikte me die zaterdag om kwart voor acht op en ze was stipt op tijd en ik wat laat en moe, in alle vroegte. Ze had de auto van haar vader geleend en achterin zaten haar zussen, een tweeling.
Ineke, een stagaire, ging ook mee, dus die moesten we nog ophalen. We reden naar het district Saramacca, waar het huis stond en we gingen nog even langs haar oude opa, die niet meer kon lopen en
een echt oud Javaans mannetje was. Bijzonder om te zien, in een klein plattelands huisje. Hij wilde niet naar de stad komen om betere zorg te ontvangen.
Mooie huizen in het binnenland en enorm veel rust. Het huisje van Nancy's ouders was indrukwekkend mooi, langs een pad met allemaal palmbomen en een zwarte kreek, stond er een mooi klein huisje,
waar ze elk weekend rust kunnen vinden buiten de drukke stad. Daar werd ik echt opgenomen in de Javaanse cultuur, de ouders waren druk bezig met koken en het perceel onderhouden, en ondertussen
kwamen er allemaal familieleden om de heerlijke bami van Nancy's moeder te eten. Er was verse sap, overal vruchten aan de bomen en een zwarte kreek, waar het water erg koud en verfrissend was. Zo
bevond ik me ineens weer op een heel bijzondere plek, hoewel het totaal anders was dan Bigi Pan. Hier zou ik mezelf ook wel weer dagen kunnen vermaken, het primitieve leventje, in alle stilte en
rust. Ik ging met de vader jonge kokosnoten 'plukken', en hij kapte ze. Kokosnoten helemaal vol 'melk' heb ik leeg gedronken in de warmte en we verzamelden een kan vol kokosmelk, om te bewaren.
Daarna nog even vruchteloos gevist, dat is toch echt niets voor mij, veels te weinig geduld. Daarna zijn we nog gaan varen in de nieuwe boot die ze hadden, door de kreek naar de saramaccarivier
even dobberen en weer terug. Onderweg veel mooie bomen en planten gezien, vogels, vlinders en zelfs aapjes! Orchideeën groeien hier gewoon in de bomen, waar we in Nederland zoveel moeite voor ze
moeten doen. De natuur is hier overal waar je kijkt, vooral buiten de stad, uitzondelijk mooi, en dan heb ik de echte jungle nog niet eens gezien
Na weer een bijzondere dag reden we terug en heb ik nog wat uurtje bij het zwembad gezeten, met al het fruit dat ik had meegekregen...
Die maandag dat we eigenlijk de jungle in zouden trekkenwerd een rustdag, een beetje bij het zwembad hangen en veel verkoeling zoeken in het zwembad. Het water bevat echter iets bijtends, waardoor
mijn oogleden rood en ruw werden, heel raar. Aan het eind van de dag gingen we nog wat drinken bij 't Vat en daarna naar het bij hen bekende tourist office, 'discover surinam'. Daar werd ons een
mooie trip aangeboden naar het westen, nickerie, bigi pan(in het surinaams: groot meer). Het klonk als een veelbelovende trip van twee dagen.
De volgende ochtend werden we opgehaald door Spike, een hele grote surinaamse jongen van Creoolse afkomst. Hij werd onze reisleider/chauffeur/gids. En zo reden we naar hetmeest westelijke
districtNickerie, langs het stadjeGroningen, door het dorpje.stadjeWageningen en de het stadje Totness. Bij Nieuw nickerie, de hoofdstad van het districtNickerie, gingen we in een boot richting
Bigi Pan, wat naast het grote meer ook een heel gebied bleek te zijn.
Het was een enorm indrukwekkend gebied, een soort moeras met mangrovebos, met allemaal riviertjes en meren. Stephanie werd onze gids, zij werkte daar al tien jaar en was zo n beetje de beheerder
van het gebied. Zij kon ons enorm veel vertellen over het gebied en zijn bewoners. 122 tropische vogelsoorten waren er te vinden, talloze kaaimannen en anaconda's en helaas veel muggen. Hele mooie
vogels gezien, enoverdag 1 kaaiman, 's nachts 3! Gezwommen in het moeras, leuke boottochtjes. Bij zonsondergang met de kayak over het meer, en we aten en sliepen op huizen op palen, midden op het
grote meer, bigi pan. Mijn eerste nacht in een hangmat werd zoals verwacht geen succes, maar dat mocht de pret niet drukken, het werd toch een kort nachtje.
De volgend ochtend om 7u ontbijten terwijl de zon opkwam, om vervolgens voor vertrek om 9u nog snel de andere kant van het gebied te bekijken. Daar ontdekten we een nest van de witte specht, wat
ontzettend bijzonder was volgends Stephanie, zij was door het dolle heen en sprong in al haar enthousiasme uit de boot met haar portemonnee in de broekzak, die later een paar meter verderop
dreef... Maar het was echt mooi, want het was nog niet bekend en werd ook niet gedacht dat de witte specht in het gebied konvoortplanten en nestelen. Zij zou WFF bellen en die zouden binnen een
paar dagen op de stoep staan om het fenomeen te aanschouwen. Het was echt een bijzonder moment, in het ochtendgloren 2 superzeldzame witte spechten eten zien halen voor de kleintjes, wat vervolgens
in het holletje in de boom word gebracht, terwijl op de achtergrond de gids staat te glunderen en joelen, terwijl ze foto's maakt alsof haar leven er van af hangt.
Het was een prachtige afsluiting van een bijzondere eerste tour. Ik heb haar nummer en emailadres en hoop dat Suzanne en de family er nog een keermet me heen willen, want 1 nacht was te kort en ik
vind dat iedereen dit moet zien! Verder denk ik dat ik Reinoud erg blij kan maken met haar contactgegeven, voor de trip over een paar maand.
Op de terugweg naar Nieuw nickerie zagen we als afsluiter nog 3 black hawks, waar ze de vertaling niet beter van wist te maken als: zwarte arend-buizerd... In ieder geval mooie beesten!
In Nieuw Nickerie zijn we toen nog even door het centrum en over de markt gelopen. Het was veels te warm, dus ik sjokte maar wat rond. Ik kocht nog een zakje Jackfruit, maar het was niet heel
lekker en ik kreeg er acuut een reactie van in mijn mond, alsof ik 1 kilo spinazie had gegeten, zo'n ruw gevoel. Heel sneaky aan de prullenbak gedoneerd... :s
Na deze zweterige tijddoding gingen we naar de rijst fabriek 'Manglie'. Was best leuk en interessant, maar veel te warm! Dus ik was ook wel weer blij toen we daar weg konden...
De terugweg was weer lang, bijna 5 uur. Onderweg zijn we nog aangehouden bij een controlepost en bleek onze chauffeur geen Surinaams rijbewijs te hebben! Haha, wow, dit land blijft me verrassen!
Vooral ook dat we wel mochten doorrijden, nadat ze even met de baas van het toeristenbureau hadden gebeld... Bijna in Paramaribo schrok ik me rot alsonze gidsvol op de rem gaat, uitwijkt en
ondertussen 'Neeee!' roept! Ik kijk om me heen maar er is geen auto te bekennen, geen gevaar... We stoppen in de berm en pas als we stil staan besluit onze gids te vertellen wat er is: hij had een
tarantula gezien op de weg! Dus wij rennen zo'n 100 meter terug, als echte toeristen, met camera in de aanslag. Ik zie hem al vrij snel, maar als we er naast zijn komt er toch een andere auto van
de andere kant. Die auto crosste voorbij, bijna over de dikke spin! Was even spannend, want een dode spin was lang zo leuk niet geweest voor op de foto! :p Dus wij maken met z'n vieren het geluid
van een heel stadion als er bij voetbal iemand tegen de paal schiet! ' Oehh....!'
Eenmaal thuis even gezwommen en toen was het ineens de avond voor mijn verjaardag! We ging eten bij zus&zo, en ik kreeg een waar verjaardagsdessert, incl. verjaardaglied! :D Tijdens het
hoofdgerecht kwamen de broersKees en Bram er ook bij zitten, zij waren met Paul en Marleen op trip geweest en ik had ze ontmoet bij't Vat.Ze zouden eigenlijkookhebben meegegeten, maar hun telefoon
was in het water gevallen bij het vissen, dus geen contact mogelijk. Maar ze hadden ons gevonden en samen gingen we rond 11 u naar de Waterkant voor een Parbo biertje! Daar was Eelke ook en zo
hadden we een gezellig avond en werd er om 12 u nogmaals voor me gezongen! We hebben daar een paar uur gezeten in de koele wind onder de bomen. Alleen zat die boom vol met vogels en Paul kreeg
zichtbaar de volle laag op zijn shirt, en ik vond een dag later ook twee kakjes op mijn verjaardagsoutfit. :( Een aandenken...
De avond werd abrupt verstoord toen er gevecht losbrak en er met flessen werd gegooid! Aangezien al was gewaarschuwd voor de Waterkant by night, stonden onze voelsprieten blijkbaarop scherp (of
vooral van de anderen), wantnadat ik twee keeromkeek om te zienwat er gebeurde was de helft van ons groepje al weggevlucht. Rennend verliet ik ook maar de waterkant en samen besloten dat het wel
mooi geweest was. Het was een mooie avond en een goed begin van mijn verjaardag!
Na alweer 5 dagen op mezelf in een tropisch land, heb ik het gevoel hier al weken te zitten en voel ik me helemaal goed als ik door het (relatief) kleine centrum loop. Voordat ik vertrok had ik
weinig inzicht in alles wat me te wachten zou staan en was het allemaal toch best spannend.
De eerste dagen heb ik lekker rustig aan gedaan, goed geslapen om aan het tijdsverschil te wennen en overdag op verkenning door de stad.
Al snel bleek dat het tussen 11 en 15 eigenlijk te warm is om actief te zijn en dan kun je je beter koest houden en het liefst bij het water zitten. Helaas wist ik dat eerst niet en daarom was ik
zwoegend en zwetend een kleine wandeling begonnen door het centrum, langs de centrale markt, de waterkant, naar fort zeelandia en dan door de palmentuin naar zus&zo(een redelijk vernederlandst
guesthouse/restaurant) en terug naar de waterkant om wat te eten. Nat van het zweet heb ik daar mijn eerste langverwachte saoto-soepje gegeten! Daar kwam ook een Nederlandse Surinamer (of een
Surinaamse Nederlander??) erbij zitten en hij raadde me aan om vooral tussen 12 en 2 niet teveel te doen. Een wijze les op mijn eerste dag dus.
De tweede dag heb ik het beter aangepakt, om 9 uur vertrokken en dan direct naar de centrale markt, wat een grote overdekte markt is aan de waterkant. De waterkant is trouwens de straat van het
centrum die langs de Suriname rivier loopt. Op die markt heb ik allemaal soorten fruit gekocht, die ik perfect als ontbijt kan gebruiken, omdat ik niet zoveel zin heb ik brood, wat je hier in het
guesthouse kan krijgen, met kaas(!). Vanaf 10 of 11 uur ofzo gaan de eethuisjes en kraampjes open en kun je al het heerlijke diverse eten van hier krijgen! Toen ik terug kwam ben ik bij het
zwembadje van het guesthouse gaan liggen en daar heb ik Paul en Marleen ontmoet, een Nederlands stel die hier al twee weken zitten en eigenlijk heen en weer vliegen (niet letterlijk, maar emt een
jeep/auto) tussen de het binnenland en Paramaribo, allemaal mooie trips de jungle in! Met hun heb ik toen ''s avonds wat gedronken bij 't vat, een populaire barretje hier. Daar was
ineens het plan om de maandag erop met een groep van 7 de jungle in te trekken voor 4 dagen! Ik was een beetje overdonderd maar ik kon zeker geen nee zeggen, want de jungle hier lijkt me eigenlijk
het ultieme Suriname, het binnenland met alle dieren en natuur waar nog zo weinig van aangetast is! Maar het was nog maar vrijdag en die Surinaamse gids, Robin, zou dat wel regelen! Wow! Ze hadden
het over anaconda's spotten, kaaimannen vangen, aapjes zien en kamp maken, midden in het oerwoud! Dit had ik niet zo snel verwacht, dit soort dingen had ik op mijn lijstje staan voor over een paar
weken!
Dat weekend heb ik 1 dag de stad verkent met Eelke, een Groningse student die net klaar was met 4 maand stage. Hj kende leuke tentjes en buurtjes en hij wist waar we goed konden eten! We hebben
superheerlijke roti gegeten bij Joosje en daarna het centrum gelopen en vervolgens met de taxi naar de dierentuin geweest. Het was best een mooi park en het leukste was de kans dat er wilde dieren
uit het bos op de hokken van de soortgenoten gingen zitten. En dit gebeurde zowaar! Wilde doodskopaapjes slingerden door de bomen aan de rand van het park en kapucijneraapjes(?)
klommen op de hokken van hun soortgenpoten en in de bomen eromheen! Daar heb ik ook de anaconda gezien die in het programma 'echte meisjes in de jungle' een meisje, Ymke, heeft gebeten!!!
Hij lag er nu rustig en veilig achter slot en grendel bij gelukkig.
De volgende dag heb ik een fiets gehuurd, maar helaas heb ik me daar op verkeken! Ik had gelezen dat ik bij het guesthouse een fiets kon huren, maar er moest wat gebeuren aan de fietsen dus ik
moest even lopen naar zus&zo, waar ze goede fietsen hebben. Daar wilde ik dan ook ontbijten voor het vertrek naar de overkant van de rivier, wat ik wilde gaan verkennen. Zij waren op zondag
echter pas om 11 u open, dus mijn vroege planning liep een beetje in de soep. En zo werd het al snel warmer en warmer.
Toen ik eindelijk vertrok was het al snikheet, ik fietste naar de grote brug over de Suriname rivier en was eerst van plan om er langs de vangrail overheen te lopen, maar dat was geen pretje, want
er waren allemaal gaten. Dus ben ik gewoon over de brug gefietst, wat volgens Eelke best kon. En het ging ook best goed. gewoon aan de linkerkant blijven en blijven fietsen! Maar die brug is
stijl en lang! Ik had het gevoel dat ik bijna van mijn stokje ging toen ik eenmaal boven was, dus snel naar beneden gezoefd en toen onder het eerste afdakje dat ik tegenkwam neergecrasht.
Waterdrinken en afkoelen. Na een kwartier ofzo kwamen ineens twee mensen langsfietsen waar ik toevallig die ochtend bij zus&zo het hek voor had open gehouden. Zij spraken mij aan, want ze
herkenden mij en ze waren verdwaald, terwijl ik nog niet één seconde had nagedacht op welke weg ik zou zitten en welke kant ik op moest, ik was allang blij dat ik weer een beetje op adem kwam
zonder tegen de vlakte te gaan. Ik denk dat het in de zon zeker wel 35 graden was (hoewel ik erg slecht ben in schatten). Het was niet aangenaam.
In ieder geval, deze mensen, Mick en Anita, wilden ook naar plantage Peperpot, net als ik. Dus met hen heb ik een stukje gefietst, maar de zon was zo verschrikkelijk heet en het was echt niet
lekker, dat we na een half uur drijfnat een Chinees winkeltje in zijn gegaan, waar ik twee flesjes markoesasap kocht en een flesje water. Want de liter die ik zelf mee had was al warm en bijna op.
Zij besloten hun route aan te passen en richting de veerboot in het noorden te fietsen en ik ging door naar Peperpot. Om de reis samen te vatten werd ik bang voor een zonnesteek, want ik had geen
pet of hoed, dus heb ik mijn hemd op mij hoofd gebonden, als een ware toerist. Het was een barre tocht en bij peperpot ben ik overal te snel langs gecrosst om maar zo snel mogelijk weer
thuis te zijn. Helemaal oververhit, bezweet en onder de modder (de weg was niet meer zo goed na de regen van die nacht) kwam ik aan bij het natuurpark. Een natuurpark dat wel erg
mooi was, maar toen ik las wat voor groot wild daar allemaal liep ben ik nog maar een stukje harder gaan fietsen!
Op de terugweg weer over de brug en net voordat ik erop ging begon het te stortregenen! Kletsnat, met de wind in de rug! Dus besloot ik nu toch maar te lopen over de brug wat best heel mooi
was, maar vooral heel nat... Kletsnat kwam ik terug bij zus&zo, maar de man van de fietsen was al weg, dus ben ik tijdelijk mijn borg (rijbewijs) kwijt. Daarna kwam ik terug bij Albergo,
mijn guesthouse en daar waren Paul en Marleen net terug van hun jeep safari, en zij kwamen met goed en slecht nieuws. Goed nieuws: ze waren optijd terug voor de trip van de volgende dag! Zij wilden
nog wel gaan, echter hadden we niks meer van de gids gehoord, dat was het slechte nieuws. En toen we daarna wat gingen eten bleek dat de trip niet door ging. Helaas, heel jammer, ik had er
eigenlijk wel op gerekend! Het klonk juist als een geweldig eerste jungle-avontuur... Blijkbaar moet ik nog leren dat je niet iedereen hier op z'n woord moet vertrouwen. Hierin was ik ook
de enige die zo goedgelovig was, want ik was de enige die zijn slaapplek had opgezegd...
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je
in het profiel.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de
rechter kolom.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
