Waar mijn laatste verhaal eindigde zal ik de draad nu weer oppakken.

De vrijdag voor de kerstvakantie werkte ik me door de laatste dossiers heen, waardoor de vakantie meer dan welkom en gerechtvaardigd leek.

De zondagochtend dat mijn ouders zouden aankomen kwam ik met een raar, onbestemd gevoel door. Na een flinke schoonmaak, herordening in tassen en koffer, kwam ik uit op 2 tassen voor de vakantie en een hele zware volle koffer, die in Yogya zal blijven.

Volledig bezweet sta ik dan ineens oog in oog met mijn ouders, wat een heerlijk gevoel. Binnen een flits van een seconde voelt het alweer als vanouds, wat toch eigenlijk raar is, maar mooi. Ze zijn aardig verreisd en moe, erg toe aan vakantie!

We verblijven in het prachtige Phoenix hotel, waar we misschien ruim een uur de tijd hebben om te settelen en bij te komen. Voor de gehele periode heb ik een soort reisplan gemaakt, waarin alle tips en aangeraden plekjes samengebundeld zijn. Vooral de eerste drie dagen in Yogya, leken wat vol.

Na een kort plonsje in het zwembad komt Dhinar ons ophalen, voor een traditionele Indonesische lunch. Erg leuk voor alle partijen om elkaar zo te kunnen ontmoeten en de lunch bevalt ook nog eens erg goed.

Die dag bestond verder uit het wandelen door de drukke toeristische straat (jalan) Malioboro, vervolgens aten we een koninklijk diner bij het paleis.

De volgende dagen reden we met een chauffeur rondom Yogya. We begonnen met de universiteit en omgeving waar ik heb gewoond, we eten Burjo bij de warung waar ik die dagelijks at. Zo kan ik echt aan ze laten zien waar ik leef, zonder te twijfelen of het op papier goed overkomt. Na dit alles rijden we via de zilvermarkt in zuid-Yogya, kota gede, door naar het strand aan de zuidkust van Java. Het zwarte zand, harde golven en bergen met afval, maken het niet echt aantrekkelijk, maar het is op z'n minst een interessante ervaring. We eten er wel heerlijke verse vis, voordat we terugkeren naar het hotel. Heerlijk vermoeid komen we 's avonds aan in het hotel. Het is kerstavond, wat ons alle drie lijkt te ontgaan. Niet dat we het vergeten waren, maar het voelt nou allemaal niet echt kerstig.

De volgende ochtend rijden we fris naar de vulkaan Merapi voor een korte klim en uitzicht vanaf de berg. De top van de vulkaan is goed weggestopt in de wolken, maar alsnog ziet het er mooi uit.

Die middag bezoeken we het grote Hindoeïstische tempelcomplex Prambanan. Hoewel het mijn tweede keer hier is, ben ik toch weer onder de indruk en is het heerlijk om hier rond te lopen, terwijl het langzaam koeler wordt en de zon onder gaat. Mijn ouders ervaren hier voor het eerst de onwerkelijke ervaring, waar lokale toeristen bijna in de rij gaan staan om met je op de foto te mogen.

De volgende dag vertrekken we uit Yogya, voor de komende dagen heb ik Agus gevraagd om onze chauffeur te zijn, in een mooie luxe auto. De eerste stop is de Borobudur. Dit plaatsje, omringd door bergen, staat bekend om de grote Boeddhistische tempel. Bij aankomst huren we fietsen en fietsen we in een grote cirkel om de tempel, om te eindigen met een lekkere Javaanse maaltijd. We eten uitgebreid, want het is toch echt kerst...

De volgende ochtend beklimmen we de berg ten westen van de Borobudur, zodat we de zonsopgang over de tempel kunnen zien.

Vervolgens gaan we dan echt naar de tempel om hem te beklimmen. Met een gids krijgen we een beetje van de geschiedenis en het verhaal mee. Maar het is lastig te concentreren met allemaal foto- en vraaggesprekverzoeken. Verschillende scholen hadden deze dag gekozen voor een excursie, dus het was druk en vol! Echter was de tempel nog steeds indrukwekkend en bijzonder, misschien niet gek om nog eens terug te keren als het wat rustiger is...

Na een lange, goedgevulde ochtend vertrekken we naar Bakalan, Raffi's dorp. Door Merapi van de noordkant te passeren, bereiken we Bakalan vrij succesvol. Bij aankomst worden we hartelijk ontvangen door de familie. Raffi is zelf aan het werk op een cruise op de Caribische zee.

Het huis lijkt een kleine metamorfose te hebben ondergaan, sinds de laatste keer dat ik er was. Geen Engels betekent de uitgesproken kans om mij bahasa te oefenen en laten horen. Het gaat aardig.

Na een regenachtige middag en nacht, vol met lekker eten en tijd om bij te komen, breekt de volgende stralende ochtend aan. Voordat mijn ouders opstaan heb ik, onder strikte begeleiding, een mooi gerecht geproduceerd: garang asem. Vervolgens fietsen we naar de waterbron, midden in de eindeloze rijstvelden. Dit is een mooie plekje die ik nou echt graag wilde delen.

De heuvelachtige tocht, op krakkemikkige fietsen, valt echter iets minder goed in de smaak. Doordat we wat later vertrokken zijn (en de zon al op volle kracht straalt), zie ik beide ouders rood aanlopen en verschijnselen van oververhitting vertonen... Maar we halen het, heen en terug!

Na de sportieve ochtend is het alweer tijd om door te gaan. Een acht-uur-lange reis met onze chauffeur en gids Agus doet ons vermoeid aankomen in de bergen. De kortste nacht van mijn hele verblijf blijkt hier, als we om half 4 vertrekken, na om half 2 pas in bed te belanden.

Je zou zeggen dat het het wel waard moet zijn, maar na (wat het lijkt) uren op de top van de berg de wolken in te staren, wachtend tot de zon opkomt, moeten we concluderen dat de zon is opgekomen zonder dat wij daar een glimp van hebben kunnen opvangen. Op de weg naar beneden kunnen we in ieder geval stellen dat we genoeg wolken van dichtbij hebben gezien...

Die dag beklommen we de krater van de vulkaan Bromo nog om in de stomende diepte te kunnen kijken.

Deze plek in oost-Java was zover als Agus ging, dus namen we ander vervoer verder. Helaas is het niet zo makkelijk om in de middag nog op Bali te geraken, dus moeten we aardig wat regelen en betalen om bij de veerboot aan te komen.

Op Bali blijven we twee dagen aan het strand ten noorden van Kuta om een beetje bij te komen. Vrij toeristisch, maar na een korte shock eigenlijk heerlijk. Ik neem hier mijn eerste uurtje surf les, die helaas snel moet worden afgebroken als de bliksem zo ongeveer op ons strand lijkt in te slaan.

Na weer een aardige reis verblijven we de nacht van oud-en-nieuw op het paradijselijke verlaten strand van Gili Meno. Lekker eten, mooie stranden en uitzicht op het veel drukkere Gili Trawangan, met vuurwerk in de verte is het een unieke tropische oud-en-nieuw.

Waar de dagen op bet strand nog zo gevuld waren met ontspanning en rust, begon een nieuw sportief avontuur de dagen erna. We bezochten 2 watervallen op noord Lombok. De waterval Tiu Keleb staat met afstand op nummer 1 van de mooiste watervallen die ik ooit heb gezien. Dat zoiets natuurlijk ontstaat lijkt onwaarschijnlijk. Waar verschillende watervalletjes een halve cirkel om het meertje vormen, stort er een grote val in het midden. Aan beide zijden van het geheel stroomt het water langs de rotswand, naar beneden. Het is een indrukwekkend gezicht en biedt ons kans voor een uitstekend bad, na een aardige wandeling.

Terwijl we teruglopen ben ik er even stil van...

De drie dagen die volgden waren gevuld met het beklimmen van een berg, gunung Rinjani. Met de op één na hoogste top van Indonesië en een enorm kratermeer, belooft het een zeer indrukwekkende tocht te worden.

De eerste dag verloopt aardig, naast wat kleine probleempjes en tegenvallers. Voor ons drieën gaan er een gids en twee porters mee, bezakt en bepakt met eten en slaapspullen. Na een goedverzorgde lunch begint de regen echter hardnekkig te vallen. Na een lange, pittige, maar mooie tocht komen we die avond met zonsondergang aan op de kraterrand. Madil, onze gids, heeft ons goed begeleid en nu staan zelfs de tentjes al op een uitzichtpunt opgezet! Totaal uitgeput, nat en koud, verdwijnen mijn ouders vrijwel meteen de tent in, na een korte blik op het prachtige uitzicht. Aan de noordkant kijken we over Lombok heen naar de Java zee, en aan de andere kant kijken we in Rinjani's enorme krater en het daarin gelegen azuurblauwe meer.

De klim naar beneden, de krater in blijkt een zware kluif de volgende dag. Met overbelaste knieën bereiken we het meer, waar we kunnen baden in warmwaterbronnen, om even bij te komen. Daarna eten we lunch bij het meer, omringd door aapjes, voordat we de kraterwand weer beklimmen, om nu een mooi uitzichtpunt op de meer oostelijke kant te bereiken. Zoals ik het nu neerschrijf klinkt het als een lekker uitje, maar het was vooral een zware tocht en grote uitdaging. Er was niet veel reserve en daarom besloten we die nacht niet naar de top te gaan, maar op tijd te beginnen aan de afdaling.

Net voordat we het eindpunt bereiken, begint het nog keihard te regenen. Zodat we er bij aankomst net zo verzopen, uitgeput, doorgeleefd en ook opgelucht uit moeten hebben gezien als we ons voelden. Wat een tocht, wat een prestatie!! Erg trots dat mijn ouders dit helemaal hebben doorstaan. Dan is het nu tijd voor een dag bijkomen op een onbewoond eilandje aan de oostkant van Lombok.

Alweer aardig opgeladen nemen we de dag erna de speedboot terug naar Bali.

Op Bali hadden we nog 4 dagen om een bijzondere vakantie af te sluiten. De eerste dag bezoeken we het waterpaleis, een grote tempel, planstages en een grot in oost-Bali. Die nacht verblijven we in Ubud, midden op Bali. Na een massage in de vroege ochtend vertrekken mijn vader en ik naar Ubud's monkeyforrest. Het is een groot succes, met aapjes die in je tassen kijken, in je broekzakken voelen en op je schouders klimmen.

De laatste dagen verblijven we weer in het Maharta resort, in Seminyak, waar we onze eerste nacht op Bali ook doorbrachten. Grappig om weer terug te komen in de ontspannen atmosfeer en fijne omgeving. Hier is niks veranderd, terwijl wij in een ruime week toch echt wel erg veel hebben meegemaakt... Hier is het heerlijk bijkomen en dan is het ineens alweer tijd om afscheid te nemen. In Yogya moet ik weer aan het werk, dus ik kan niet helemaal blijven tot mijn ouders terugvliegen. Het is een heel raar gevoel om ze op Bali te laten, terwijl ik naar Java terug ga. Naar huis gaan lijkt nu ook geen slechte optie...

Maarrr, er is nog werk te doen en dan is er nog een mooie reis te plannen aan het einde van het geheel. Daar doen we het voor!

En zo ben ik de dag erna weer aan het werk in Yogya. Het gevoel dat iedereen zo ver weg van me is, is weer terug, maar de batterij is weer vol.

Langzaam begint het tijd te worden om naar het eind van mijn project te werken, en dat geeft geen slecht gevoel...