Na alle geweldige belevenissen van de afgelopen tijden, was het even tijd voor rust. Of eigenlijk: hard werken! Eindelijk kan ik volop aan het werk met de medische dossiers en zo zit ik volle dagen in de ‘Medical Records’ room, in de kelder van het ziekenhuis. Alles gaat vrij chaotisch, maar het lijkt ook allemaal te werken. Vrij soepel kan ik zo mijn data verzamelen, zodat ik zometeen, na 6 maanden Indonesië, misschien toch ook echt iets op papier kan gaan zetten.

Aangezien het bijna elke middag flink stortregent, blijf ik gezellig in het koele kamertje onder het ziekenhuis dossiers doorspitten tot het droog (en vaak donker) is. Aangezien de dossiers in het Indonesisch zijn (en daarmee bedoel ik niet alleen de taal), moet ik er ruim de tijd voor nemen. Na twee dikke weken werken ben ik ruim over de helft van de patiënten, wat een goed gevoel geeft.

Uiteraard is het dan weer tijd voor wat ontspanning. Deze keer kwam het plan voort uit een mooie kans die zich voor deed. Reinoud en Yvon maakten een fietstocht over Bali en Lombok en we vonden een mooi weekend, waarin we elkaar op Lombok zouden kunnen ontmoeten. Helaas was het niet mogelijk om een extra vrije dag te krijgen, dus werd het een flitsende actie met het vliegtuig in één weekend.

Die vrijdag werd een vrij volle dag. Aangezien ik om 4 uur zou vliegen, besloot ik ’s ochtends op tijd te beginnen in het ziekenhuis, ter compensatie. Tot 12 uur werkte ik door 3 dikke patiënt dossiers heen, waarna ik tevreden naar huis vertrok. Toch weer in een zweterige haast de laatste dingen gepakt en rond half 2 kon ik op zoek gaan naar een taxi. Net voor ik in een taxi geraak, krijg ik nog een heerlijke volle lading tropische regen op mijn hoofd, maar het goede gevoel van het aankomende weekend kan er niet onder lijden.

Na een tussenstop in Surabaya, kom ik ’s avonds op Lombok’s internationale vliegveld aan. Een auto met chauffeur was al besteld, en zo kwam ik vrij soepel aan in het rustige Tetebatu, waar ik hartelijk en bijzonder werd verwelkomd door Reinoud en Yvon. Na ruim drie maanden, zitten we ineens heel vertrouwd op de veranda bij te praten.

De volgende ochtend was de eerste trip gepland: door de sawa's en het 'monkey forest', naar een waterval in de jungle! We begonnen met een heerlijk rustig ontbijtje van bananenpannenkoekjes en vers fruit. Vervolgens nam onze gids, Sandi, ons mee.

Terwijl we tussen de mooie frisse rijstvelden lopen, zien we het verschil in groeistadia van de rijstplanten. Van kalige groene sprietjes tot glooiende groene velden, tot goudgele pluimen, klaar om geoogst te worden.

Reinoud was al een paar dagen niet lekker, maar kon natuurlijk deze tocht niet zomaar aan de kant zetten. Ikzelf had een klein probleem met mijn grote teennagel, die ik iets te strak had afgeknipt, waardoor die vrij pijnlijk en rood in mijn schoenen moest. Maar het mocht de pret niet drukken, we gingen er vol voor.

Zo liepen we rustig misschien wel uren langs sawa's, dorpjes en stukjes rimboe. Sandi was gelukkig erg ontspannen en begripvol voor alles, zodat het geen probleem was om hier en daar een pauze te nemen. Zo voltooiden we de tocht compleet, met z'n vieren! De hele tocht was mooi, door een bamboe bos en het apenbos. We hebben zowaar leuke aapjes gezien! De eindbestemming was de mooie waterval 'air terjun jeruk manis', vrij vertaald 'waterval, de zoete sinaasappel'.

In een kleine open plek in de jungle, bestaan de laatste stappen uit een natuurlijke trap langs de rotswand, die uitkomt bij een soort klein meertje, waar de waterval in de hoek grote hoeveelheden water naar beneden gooit. Het is een prachtig plaatje, de waterval strak in de hoek, waar het water tegen de rotswand klettert.

De verfrissende duik is meer dan welkom, om weer even op een aangename temperatuur te komen. Aan de wand kun je een stukje omhoog klimmen, zodat de waterval als een natuurlijke douche op onze hoofden plenst.

Ik had al een paar dagen last van een ingegroeide teennagel, waar ik de ernst niet van inzag. Maar na een flinke wandeling van een paar uur, was het geheel een stuk onrustiger, dikker en roder. Na het zwemmen begon het ook nog week te worden, waardoor er een raar wondje ontstaat.

De terugweg verloopt een stuk sneller, na een dik uur door het apenbos, drinken we wat thee bij de familie van Sandi, waar ze ook mooie Saroengs en kleden verkopen. Reinoud en Yvon kopen hier een mooie traditionele Saroeng voor zichzelf en één voor mij, zodat ik me later ook in Nederland volledig Indonesisch kan voelen, met deze mooie kleding.

Het laatste stuk leggen we af op brommers, Yvon en ik passen precies achterop de brommer van Sandi en Reinoud gaat bij Sandi's zwager achterop. Hoe leuk het plan ook was, bleek al snel dat dit niet helemaal goed ging. Met nog een brommerrijder, verdeelden we ons gewicht over 3 brommers en zo raceden we nog even lekker over Lombok.

Mijn teen begon een eigen leven te leiden en was aan het eind van de dag een beetje een puinhoop. Om erger te voorkomen lijkt het toch verstandig om het even te laten bekijken. In Tetebatu bezoek ik dan voor het eerst in Indonesië een dokter, als ware patiënt. In de PusKesMas (soort huisartsenpost) wordt ik snel geholpen en sta ik binnen 15 minuten weer buiten, met een schoongemaakte wond, een antibiotische zalf en een verbandje. De rest van de dag maar even rustig aan doen, dan moet dat helemaal goedkomen.

De volgende dag werd een volle toeristische, culturele dag. We rijdne langs de rijstvelden, bezoeken we een traditionele Indonesische markt (pasar), waar alle soorten eten en gebruiksvoorwerpen worden verkocht. Met wat fruit en Indonesische snacks op zak, bezoeken we hierna een ijzersmederij, mandenvlechters, pottenbakkers, weverijen en een houtbewerkerswinkeltje. Bij de laatste komen we weg met tassen vol bijzondere souvenirs. Altijd leuk om wat tastbaars over te houden aan mooie tijden.

Zo is het alweer zondag en breekt de laatste avond van dit fijne weekend aan. We eten nog een uitgebreide maaltijd bij ons resort, voordat ik mijn spullen alweer mag gaan inpakken.

De volgende ochtend is het rond 7 uur, al tijd om afscheid te nemen, zodat ik mijn vroege vlucht haal, om niet te laat in Yogya terug te zijn. Jammer om zo snel weer afscheid te moeten nemen, maar we hebben in ieder geval dit weekend zeer goed benut!

Terug in Yogya valt er die dag niet veel meer te doen, qua stage. Dhinar geeft even een second opinion over mijn teen, die er niet beter op wordt. Hij vindt het er echt niet goed uit zien en daar kan ik het niet mee oneens zijn. Voor ik het allemaal helemaal door heb, lig ik op de spoedeisende hulp op een bedje op de gang (alle kamers zijn vol) en plannen de arts-assistenten van de chirurgie een kleine chirurgische ingreep. Met plaatselijke verdoving verwijderen ze de helft van mijn nagel en wordt het geheel goed schoongemaakt. Het is een vrij heftige, doch interessante actie, allemaal op datzelfde bedje op de gang van het ziekenhuis.

Al vrij snel sta ik weer buiten, nu met orale antibiotica en pijnstillers op zak. Een dik verband om de teen, nu drooghouden voor zeker een week. In het regenseizoen zie ik het probleem reizen... Op het moment dat ik naar huis wil lopen beginnen de eerste druppen te vallen en besef ik me dat het nou eenmaal niet altijd mee kan zitten. Twee nutteloze uren later kan ik eindelijk naar huis.

Dit weekend valt nu helemaal niet meer te vergeten.

De twee weken erna moet ik flink doorwerken, aangezien ik nog geen toestemming voor vrije dagen in de kerstvakantie heb, maar mijn ouders wel ruim twee weken komen. Afhankelijk van de voortgang zou ik met ze meekunnen. De vrijdag voor de kerstvakantie kom ik door de laatste medische dossiers heen, waardoor het hoofdstuk 'medical records room' lijkt afgesloten. Hiermee is dr. Yanri ook niet ontevreden en daarmee krijg ik mijn vrije dagen. Ook de teen doet het inmiddels weer goed, hoewel het allemaal langzaam geneest. De dag nadat mijn ouders aankomen mag ik eindelijk weer zwemmen, de timing is perfect, waarna een nieuw avontuur kan beginnen. Ruim twee weken rondreizen over Java, Bali, Lombok en de Gili's.

Vanwege gebrek aan computer en internet gedurende de afgelopen weken kan ik dit er nu pas opzetten, terwijl we alweer wat verder zijn. De rest komt later, alles op zijn tijd.

In ieder geval voor iedereen nog een warm en ontspannen 2013 gewenst!