Terwijl de tijd voorbij vliegt en er alweer veel is gebeurd, is er rondom mijn eigen onderzoeksproject weinig vordering. Echter zijn de afgelopen weken wel vrij druk geweest. In het ziekenhuis ben ik als co-assistent op de afdeling longziekten gezet. Heel leerzaam en interessant, maar toen ik hoorde dat week 3 als co-assistent stond te beginnen, heb ik toch maar gemeld dat dit mijn doelen voorbij streeft en ik dan liever probeer aan het onderzoek te werken. We proberen nu buiten de officiele manier (wat inhoudt: wachten op goedkeuring en dan de ‘medical records room' in kunnen om alle patiënten op te zoeken), toch een start te maken. Zo zit ik op de HIV kliniek in de dossiers van de voorbijkomende patiënten te kijken of ze toevallig (naast het hebben van HIV) ook voldoen aan mijn inclusiecriteria: treated for TB in Sardjito Hospital.

Naast het meelopen in het ziekenhuis heb ik 3x per week 3 uur mijn bahasa Indonesia cursus. Hierdoor zijn het vaak volle dagen en met wat sporten en leuke dingen erbij zou ik mezelf bijna druk noemen, terwijl het er puur zakelijk naar uitziet dat het nog maar weinig opschiet allemaal.

Intussen is het weer hier wel omgeslagen, het regenseizoen begint er aan te komen. Vrij onregelmatig komt het zo nu en dan met bakken uit de hemel vallen. Het verschil tussen een Hollandse regenbui en Javaanse stortregen heb ik wel gemerkt toen ik op een dag besloot toch maar even de 30 meter door de regen te rennen, om mijn was te halen bij de wasserette in de straat. Terwijl ik erheen sprint, komt het water al tot mijn enkels en lijkt de straat inmiddels meer op een rivier dan straat. Mensen kijken me met grote ogen aan als ik weer terugkom in de toko Kinanti, de winkel onder mijn studentenflat. Totaal doorweekt stap ik mijn kamer binnen en ook mijn was is niet meer zo mooi gedroogd als die was. Dit doen we de volgende keer even anders...

23 oktober is de heilige dag voor de moslims, waar in alle moskeeën een veelheid aan geiten en koeien ritueel worden geslacht. Voor mij betekent het een vrije vrijdag, maar het wordt me wel duidelijk gemaakt dat ik toch iets moest proberen mee te krijgen van deze traditionele rituelen.

Ik werd voor dat weekend uitgenodigd om naar het dorp van Raffi te komen, één van de Indonesische jongens die ook op Karimunjawa op vakantie waren. Ik kon van donderdag tot zondag bij zijn familie in huis verblijven.

Met de trein naar Solo. Omdat er een paar dagen eerder een ongeluk was gebeurd, mag iedereen dit weekend gratis reizen. Even was ik blij met de 1 euro die ik daarmee bespaarde. Helaas had ik niet voorzien dat dit ook betekent dat iedereen de kans grijpt om gratis met de trein te gaan, en zo werd het een vrij ongemakkelijke trip van anderhalf uur. Staand, met mijn dikke backpack en aan elke kant een Indonesiër tegen me aan.

Des te beter was het gevoel toen ik aankwam in Solo! Raffi stond al een tijdje te wachten, aangezien de trein niet zo hard kon als normaal. We rijden met de brommer naar zijn dorp. Het is ongeveer een half uur rijden, want het ligt vrij ver buiten de stad. Waar ik had verwacht aan te komen in een buitenwijk van de stad, bleek dit een echt dorpje. Midden tussen ontelbare sawa's (rijstvelden), heuvels en plantages, komen we aan in het rustige dorpje ‘Bakalan'.

Ik ben meteen onder de indruk van de omgeving, het is hier weer heel anders dan alles wat ik hiervoor heb gezien. De familie ontvangt me hartelijk en ik voel me meteen thuis. Hier blijkt wel weer dat ik na al die lessen om de taal te leren, nog een lange weg te gaan heb. Gelukkig functioneert Raffi als tolk. In de tuin van de familie staan drie enorme mangobomen, waarmee ze vrij rijkelijk zijn voorzien van mango's. Ik vind het fantastisch hoe de vader even de tuin in gaat en we even later een flinke schaal mango's met zijn allen eten. Zo zoet en fris heb ik ze nog nooit gehad.

De volgende ochtend (7.00) nemen we vroeg de fiets voor een flinke tocht, samen met het broertje en nichtje van Raffi. Bergje op, bergje af, tussen de sawa's door, langs fruitbomen met vruchten die ik nog nooit heb gezien, langs de plantages waarmee de mensen zich hier vrij goed kunnen voorzien. We eindigen de tocht rond 10 uur bij de waterbron van het dorp. Het koele grondwater komt tussen de stenen naar boven en vormt een fris bad, doordat vier muren het water vasthouden, waar even kunnen afkoelen en verfrissen. We eten pecel aan de kant van het water, het is gekookte groenten met pindasaus.

Als we weer thuiskomen is het ongeveer 12 uur, Raffi's moeder heeft het ontbijt/brunch klaarstaan. De pisang goreng (gebakken banaan) die wij voor het fietsen aten en de pecel waren blijkbaar te klein om echt ontbijt te noemen. Zoals Raffi al had verteld, is zijn moeder een geweldige kok. Tempé goreng, kring tempé, heerlijke kip, op deze manier is 3x per dag rijst totaal geen probleem!

Die dag bestond verder uit uitrusten, wat rond het huis lopen en hangen. Ik voel me al snel heel erg thuis in deze bijzondere omgeven. 's Avonds is het eten weer minstens zo geweldig, waarna ik met een volle buik naar bed kan.

De volgende dag vertrekken we na een heerlijk ontbijtje in alle rust naar Solo, waar Raffi me een beetje van de stad laat zien. Vervolgens gaan we naar het grote Pandawa Waterpark. Het is een groot openluchtzwembad met tientallen glijbanen. Ik probeer ze allemaal uit, terwijl Raffi liever even uit de zon blijft en in slaap valt. Ik vermaak me mateloos, de glijbanen zijn niet allemaal heel spectaculair, maar best leuk. Raffi gaat ook hier en daar wel ergens in, maar besluit toch eerder dan ik te stoppen. Als afsluiter ga ik nog één keer van de vrij heftige ‘Black Hole'. In het pikdonker vlieg ik in mijn band naar beneden, met de juiste techniek behaal ik een topsnelheid! Net iets te hard? BAM, in de op één na laatste bocht sla ik met mijn band over de kop!

Zo'n 20 minuten later loop ik nog steeds een beetje draaierig naar de uitgang. Met een buil als een ei op mijn hoofd, een bebloede knie en een geschaafde schouder kan ik toch zeggen dat ik zelfs in dit park mijn avontuur wel kan vinden.

Die zondag was het helemaal vroeg opstaan. Met een trip van 2 uur voor de boeg, wil je niet door de brandende zon rijden. Raffi heeft een heel dagvullende programma voor ons gemaakt.

De motortrip was zo erg nog niet. Langzaam zie ik de omgeving veranderen tot we aankomen in het koele stadje tegen de berg: Tawangmangu.

Hier wandelen we eerst door de bushbush een enorme trap af. Veel toeristen, maar ook leuke aapjes, vlinders en een mooie omgeving. Helemaal beneden kan ik het water horen vallen. Een enorme waterval, het water dendert zo'n 100m naar beneden op de stenen in een soort meertje in de hoek van een grote open plek in deze jungle. Het is een bijzonder mooie plek, en samen met de prettige temperatuur is het aangenaam vertoeven hier. We vermaken ons daar een mooie tijd, met honderden toeristen, waarvan opvallend weinig niet-Indonesisch.

Na een flinke klim terug de trap op, rijden we langs de plantages van de omgeving. Bij de aardbei-plantages stoppen we om wat verse aardbeien te plukken.

De laatste stop is de tea garden. Boven op de heuvels tegen de bergen aan is een enorm gebied beplant met een soort thee struiken. Met een enorm uitzicht over het landschap is dit weer een fantastisch plekje!

Die avond wilde ik eigenlijk de trein terug naar Yogya nemen, maar Raffi's moeder had een afscheidsetentje voorbereid en ik kon niet anders dan daar heerlijk van genieten. Heel licht, knaagt in mijn achterhoofd het idee dat ik de volgende dag om 8u een afspraak heb met Abid, de baas van de dossiers die ik al weken wil zien ...

Echter, de laatste avond was een mooie afsluiting en als ik de volgende dag om 6.15 in de bus zit, heb ik totaal geen spijt van dit plan. Wat een bijzonder weekend was het, het echte leven op het Javaanse land. De gastvrijheid en het leven hier heeft me doen verbazen. Eigenlijk wil ik helemaal niet terug naar Yogya, kon ik maar langer genieten van dit leventje. Wat een idyllisch bestaan, dit ga ik zeker missen!