Na het bijzonder geslaagde weekend was die maandag een rustig dagje. Voor het officieel indienen van het onderzoeksvoorstel, rondde ik de laatste dingen met Morita af. Aangezien het nu verder afwachten is, gaan we verder op de toeristische tour. Lukas is als enige van de Oostenrijkse groep nog niet teruggevlogen, hij heeft nog een maand reizen ingepland. We komen tot het plan om samen naar Karimunjawa te gaan, een eiland zo'n 90 km ten noorden van Java. Het is het begin van zijn reis en voor mij is het vakantie.

Dinsdagochtend vroeg op, met bus 1 naar Semarang, met bus 2 naar Jepara. Uit Jepara zullen we de volgende dag met de boot naar Karimunjawa varen. We nemen genoegen met het eerste hotel dat we kunnen vinden, zodat we nog wat tijd hebben om rond te kijken. Daar mogen we de brommer van een medewerker voor de middag huren, zodat we naar het strand kunnen. Eindelijk zwemmen in de zee! Het strand is enorm en geeft een heerlijk tropisch gevoel, met de palmbomen en het witte zand. De eerste keer dat ik hier kan zwemmen in de zee, het water warm en heel zout, maar heerlijk.

Al vrij snel begint de zon te zakken, dus besluiten we terug te gaan. Hier is dan het uitgesproken moment voor mijn brommer-debuut. In Yogya is het zo druk dat ik daar nooit ongedeerd wat zou kunnen oefenen. Hier is het rustig, dus Lukas legt me de basis uit en het moet niet te moeilijk zijn. Ik start de motor, geef een beetje gas. Daar ga ik, heel soepel, totaal gecontroleerd. Om te oefenen besluit ik direct even de rem te proberen. Terwijl ik de handrem aantrek, rolt mijn hand een beetje over het gas. Ik begin te versnellen en verlies de controle, recht op een warung af! Nog harder trek ik aan de handrem en ik plant mijn hakken vol in het zand. Ik kom tot stilstand, met het voorwiel tegen de rieten omheining van de warung, die niet helemaal overeind is gebleven. Hakken in het zand en met een licht verhoogde ademhaling ben ik blij dat ik niet recht door de muur ben gegaan. Lukas is ook niet het paniek type, terwijl hij het hekje weer overeind trekt zegt hij nuchter: ‘well, that was interesting'. Op dat moment legt hij uit dat je beter niet alleen de handrem kan gebruiken, aangezien je daarmee vaak per ongeluk extra gas geeft. Een leerzame les 1.

De volgende dag begint met een bootreis van 7 uur. We ontmoeten een groep Europese studenten die 6 maanden stage lopen in Bandung. Het is een leuke enthousiaste groep, we bespreken de mogelijkheid om samen een trip te doen als we er eenmaal zijn. Voor ons is dat een uitkomst, want een boot en gids huren voor 2 personen is aanzienlijk duurder dan met een groep van 12.

Verder probeer ik wat te slapen op de boot, terwijl ik me steeds minder goed voel.

Eenmaal aangekomen op Karimunjawa vinden we al snel een simpele, goedkope verblijfplaats. Het is echt ‘back to the basics', er is hier geen airco, geen internet en zelf geen stroom tussen 6.00 en 18.00. Dit maakt het geheel eigenlijk alleen maar leuker.

We verkennen het dorpje, eten wat en lopen dan naar de haven. Daar ontmoeten we een heel aardig Canadees stel, Cam en Shanti. We overleggen de plannen en ook zij staan erg open voor een snorkeltrip met een grote groep.

Rond 6 uur hou ik het voor gezien en duik ik in bed. Die nacht ondervind ik voor het eerst het ziek zijn in Indonesië. Reizigersziekte, zeeziekte, zonnesteek of gewoon voedselvergiftiging? Misschien een combinatie, waar ik in ieder geval de hele nacht druk mee ben. Ze hebben hier geen wc-potten en wc-papier. Dus het wordt een snelcursus van de Indonesische toilet-gebruiken.

De volgende dag gaat het langzaam beter. Lukas is met Cam en Shanti op een brommer het eiland en de stranden gaan verkennen. Om 15.00 kom ik uit bed en ga ik opzoek naar wat eten. Een geweldige Soto Ayam is de perfecte opkikker. Daarna gaat het alleen maar beter en de volgende dag plannen we de snorkeltrip met de studenten uit Bandung, Cam en Shanti en twee Indonesische jongens.

We stoppen bij de mooiste, onaangetaste koraalriffen. Talloze vissen en kleuren doen me weer helemaal beseffen waarom ik hier gekomen ben. Ik denk dat er voor mij niet veel mooiers bestaat dan de vrije, grootse, imposante onderwaterwereld. Al snorkelend kan ik me uren vermaken. Maar er staat meer op de planning.

Op een onbewoond eiland maken we vuur en grillen we vis, de perfecte lunch. We zwemmen met ongevaarlijk haaien, wat toch een erg spannend gevoel geeft. Vervolgens is er nog één snorkelstop, voordat we de trip afsluiten met de zonsondergang vanaf het strand. Wat een dag, zo veel gezien, veel nieuwe vrienden gemaakt. De avond is echter nog jong, dus we drinken met de hele groep nog wat biertjes op het grote plein, waar een festival gaande is.

De volgende dag staat duiken op mijn lijstje. Cam en Shanti zijn ervaren duikers, ik heb mijn certificaat, maar verder 0 ervaring. En dan wilde Lukas het graag een keer meemaken en ook twee van de studenten uit Bandung, heel toevallig studenten uit Groningen! Het plan komt moeilijk tot stand en niet iedereen neemt zo snel genoegen met een deal als ik zou doen. Dus uiteindelijk besluiten we pas om 2 uur hoe we het gaan doen. Helaas, moeten de duikspullen dan nog worden klaargezet, gecheckt en bijgevuld.

Uiteindelijk krijgen we om 16.30 de duikspullen, wat betekent dat we nog 1 uur de tijd hebben voor de zon ondergaat. We zetten de spullen in elkaar en proberen snel weg te komen, maar is de duik voor mij meer een herhalingscursus. Cam legt de basis nog een keer snel uit, om toch verantwoord onder water te gaan. Het aantal gespotte vissen blijft rond de tien hangen en koraal is al helemaal niet te vinden rondom de haven. Maar eigenlijk maakt het me niet uit, want ik zie het duiken weer helemaal zitten en kan niet wachten tot ik ergens mijn volgende duik kan maken!

We maken er een mooie laatste avond van en de meeste mensen nemen dan afscheid. Het grootste deel van de mensen neemt die zondagochtend die verschrikkelijk langzame boot terug naar Jepara. Ik heb daar wel genoeg van gezien en besluit de snelle boot in de middag naar Semarang te nemen. Lukas besluit om op het eiland te blijven, hij wil nog meer zien en doen hier.

De laatste ochtend beklim ik de berg op het eiland, voor een laatste blik op het mooie eiland. Dan neem ik de boot om 12 uur, zodat ik die avond rond 21.00 thuis ben. Toch een beetje ‘home, sweet home' in Yogya.

Hier loop ik nu elke ‘dag' (tot 13.00) mee met de artsen en arts-assistenten, heel leerzaam, maar nog niet echt in verband met mijn project hier. Ik geloof wel dat het begint te komen en hopelijk kan ik snel echt beginnen met mijn onderzoek.

Tussen al mijn verhalen door wil ik toch even zeggen dat ik het superfijn vind om jullie berichtjes/mails te lezen. Altijd fijn om dan wat te horen van het thuisfront. Soms is het ook wel lekker om even over thuis te dromen. Ik besef me zeker dat ik daar ook veel mis, terwijl alles wat ik hier meemaak ook heel bijzonder is. Het hoort erbij en doet me juist beseffen hoeveel waardevols er thuis is!

In alle hitte hier, hoor ik de verhalen over het koude en gure weer daar, dus bij deze stuur ik jullie dan heel veel warmte, zonnestralen en tropische sferen!