Lena, Marie, Lukas en Andi brachten hun laatste twee stageweken door in het westen van de provincie, op ruim anderhalf uur van de stad. Ik bleef ondertussen rustig in Yogyakarta, met een soort knipperlichtrooster: hier en daar een dag in het ziekenhuis, wat artikelen die ik moet lezen en een paar interessante colleges. Het harde werken is voor mij nog niet echt begonnen.

Gelukkig is er genoeg te doen buiten de stage: ik moet settelen, de stad leren kennen, de taal leren en een betere verblijfplek vinden.

Aangezien Lukas en Andi twee weken weg gingen en ze al voor 4 weken hun accommodatie hadden betaald, waren ze erg blij dat ik wilde overwegen een kamer over te nemen. Ik ging er langs en besloot dat een prijs van iets meer dan 100 euro per maand voor een prima kamer, op een goede locatie gewoon een goede deal was. Dus die dinsdag trok ik daar in.

De hele ochtend heb ik dingen ingepakt, wat dingen voorbereid en afgerond. En zo stond ik om 12 uur buiten, met een koffer, een backpack, een rugzak en een laptoptas. Zo ver is het ook weer niet, dus ik besluit het lopend te doen.

Halverwege de doodvermoeiende trip wil ik niets liever dan neerstorten in de schaduw en wachten tot iemand me weg komt dragen. Het zweet vloeit rijkelijk en ik vraag me een paar keer af of ik er ooit zal geraken. Twaalf uur ‘s middags, midden op de dag, als de zon het heetst brand en de temperatuur het minst aangenaam is... Hoe kon ik dit nou doen?

Uiteindelijk haal ik het toch. Het moet een goede eerste indruk geweest zijn. Puffend en rood aangelopen strompel ik naar binnen, knal de koffer en backpack op de grond en vraag om de sleutel. Elke band van de tassen blijft onprettig zichtbaar door de vochtige plekken. Als kers op de taart wijst de vrouw van de huisbaas me vriendelijk naar de twee steile, smalle trappen naar boven, die me een dag eerder toch echt niet zo agressief aanstaarden als nu.

Op de kamer laat ik alles van me afvallen, plakkerige kleren uit en de airco op standje ijskast! Eerst even een half uur bewust overleven, daarna ben ik vast weer in voor van alles...

Alweer ruim drie weken geleden kwam ik in Yogya aan en verwachtte ik vlot te starten en hard te werken, zodat ik hier echt wat neer kon zetten. In week 3 heb ik uiteindelijk alleen nog maar een introductieweek gehad en daarna met Morita een onderzoeksvoorstel opgesteld. Het voorstel is goed geworden, maar het ging niet heel snel. En na het indienen is het zeker twee weken (4 weken?) wachten op uitslag, voordat ik officieel kan beginnen. De grote optimist in mij is blij met deze kans om wat dingen van de omgeving te zien, maar als ik zo even kijk naar mijn plannen en ideeën, had ik de toeristische activiteiten eigenlijk later in de reis en verspreid over 6 maanden ingepland.

Nu heb ik minimaal 2 weken vrij, hoewel niemand dat letterlijk zegt. Want het klinkt wel een beetje raar om aan het begin van de stage zoveel vrij te hebben. Eigenlijk heb ik in week 2 en 3 samen waarschijnlijk nog niet de 40 uur gehaald.

Die dagen verken ik de stad een beetje. Naast het verhuizen, regel ik een fiets, schrijf ik me in voor een cursus bahasa Indonesia, oriënteer ik me in het sportaanbod hier en zijn er genoeg mogelijkheden om alle soorten eten uit te proberen en mensen te leren kennen. Zowel de Indonesische studenten als de internationale staan erg open om samen te gaan eten, sporten of wat drinken in het centrum.

Het is dus niet dat ik me verveel, het is alleen zo anders dan vooraf gedacht. De knop moet 'even' om, maar dat is niet iets wat zo plotseling kan als het klinkt. Na verloop van dagen wen ik aan het idee en besluit ik dat ik echt moet genieten van de kans die ik krijg met deze vrije tijd. Het is tijd voor dagtrips, weekendtrips, maar nu ook weektrips. Het is gewoon vakantie en ik geniet ervan.

In de ochtend bepaal ik een locatie in de stad en vervolgens fiets ik er heen, of als het te ver is neem ik een ojek (motortaxi). Een dagje naar de zilvermarkt in het zuiden, verschillende zwembaden, ik vermaak me nog een dag in het enorme warenhuis Amplaz en gewoon rondlopen en fietsen is hier al erg interessant. Ontelbare eetgelegenheden maken het eten nooit saai, als ik elke dag een andere warung zou nemen, zou ik ze nog niet allemaal kunnen proberen binnen deze 6 maanden.

Op donderdag komen de Oostenrijkers weer terug, we hadden gepland om die vrijdag naar een mooi strand aan de zuidkust van de provincie te gaan: Kukup beach. Aangezien drie van hen dat weekend alweer terugvliegen, besluiten ze dat het toch een beetje te veel is en blijven ze liever in Yogya. Shoppen, massages, de laatste dingen regelen en leuke dingen in de stad doen.

Die vrijdag besluiten Lena en ik naar de dierentuin te gaan. Yogya heeft een vrij groots opgezette dierentuin: Gembira Loka. Zo groot als het park, zo klein zijn de hokken. Het gaat er anders aan toen dan ik gewend ben. Mensen voeren allerlei eten aan elk dier met interesse. De apen krijgen allemaal bananen toegeworpen, maar er vliegen ook oreo's en etensresten door de lucht. Naast de dieren, lijken Lena en ik ook een erg interessante attractie op zich. Kinderen tikken elkaar op de schouders en mensen wijzen ons onverstoord na. Er wordt ‘Buleh' naar ons gefluisterd of geroepen, wat blanke of buitenlander betekent. Mensen willen met ons op de foto en gaan aan de kant als we bij een hek komen staan om naar een dier te kijken. Ik voel me haast een bekende Indonesiër, maar eigenlijk is het juist het onbekende dat ons interessant maakt. Ik vind het wel wat hebben, maar het is wel onwerkelijk. Lena had er bij de eerste foto al genoeg van, aangezien ze in de voorgaande maanden haar portie fotomomentjes wel heeft gehad. Aan het einde van de dag hebben we niet eens het hele park gezien, aangezien het te warm was om helemaal rond te slenteren. Gelukkig hebben we wel heel wat Indonesiërs blij kunnen maken met een glimlach, een foto en/of een simpele ‘hello'.

Die avond neemt Dhinar, een arts-assistent van de interne geneeskunde, ons mee naar een paar hele mooie plekjes om te eten. Als afscheid voor Lena en Marie. Nasi Uduk met Kring Tempe en Ayam Bakar is weer eens wat nieuws, zeker geslaagd. We sluiten de avond af bij een soort melkbar. Veel jongeren en studenten brengen er hun weekendavonden door, onder het genot van een goed glas verse koude melk.

De volgende ochtend zou ik om half 5, voor zonsopgang, met Morita naar Borobudur gaan, een mooi gebied ten westen van de stad, met indrukwekkende boeddhistische tempels. Maar helaas komt het toch niet uit en laat ze me weten dat het niet gaan lukken. Geen Kukup beach en geen Borobudur dit weekend? En dat terwijl het zulke mooie plannen waren! Die zaterdag hou ik het wat rustig en doe ik vrij weinig. Lena en Marie kiezen op hun laatste avond voor de McDonalds, om verdere bacteriën voor de vlucht te ontwijken.

Ondertussen kwam Morita met een nieuw plan, omdat ze zich schuldig voelde dat ze al een paar keer had afgezegd als ik zo enthousiast over haar plannen was. Ze wilde me zondag meenemen naar haar zieke oma in het ouderlijk huis van haar vader, in het oosten van de provincie, bij Wonosari. Zij moest er namelijk toch heen. Daarna konden we dan naar Kukup beach, aangezien dat daar in de buurt is en ze had gehoord dat dat plan nog niet gelukt was. Ik was verrast, vereerd en compleet blij met dit plan!
Zondag reden we daar dan heen, Morita, haar moeder en ik. Na een reis door de mooie provincie gaan we naar het droge gebied van Wonosari. In een klein dorpje, stoppen we bij een authentiek Javaans huis. Heel bijzonder, de familie komt hier nog veel samen in het huis van Morita's oma. Morita's vader is hier opgegroeid. De mensen leven nog op een meer traditionele wijze en alles is nog een stuk minder ontwikkeld dan in Yogua.

Bij de thee vertelt Morita ook over grotten in de buurt, dat leek me helemaal geweldig. Dus rond 1 uur rijden we naar een grot, Goa Pindul. Als we aankomen blijkt het de grot uit het boekje op mijn kamer waar ik zó graag heen wilde! Wat een toeval, wat een geluk.

Bij de ticketbalie is het verschrikkelijk druk, allemaal mensen maken een grote heisa over iets waar ze goed boos over zijn! De grot blijkt overboekt: met 700 klanten voor de deur en maar 400 plekken voor de tour gaat er iets niet goed. Niemand wist meer wie had gereserveerd en wie niet, teveel mensen hadden al betaald. Mensen stonden al vanaf 's ochtends vroeg te wachten op hun beurt. De mensen wilden nu hun geld terug en weg.

Morita en ik, geluksvogels, worden door het geluk geraakt. Vidi, een student uit Yogya spreekt me aan en biedt aan of we met zijn ronde mee willen. Hij zou alleen met zijn vriendin (Eva) gaan, over 30 minuten. Ze vonden het wel een goed idee als wij met hen mee zouden gaan. Bij de ticketverkoop doen ze daar niet moeilijk over.

Zo ontglippen we de chaotische massa en staan we binnen een uur in ons zwemvest klaar voor vertrek. Met een bezwaard gevoel, maar een kans waar we geen nee tegen wilden zeggen, vertrekken we naar de grot. We plonzen het water in, in een rubberband. Ontzettend ontspannen drijven we de prachtige grot in, richting de donkere koelte. Zoet fris water, rondvliegende vleermuizen en talloze stalactieten en stalagmieten maken het tot de ultieme grotbeleving. Na de grot wandelen we door rijstvelden naar een andere rivier, waar we onverstoord door kunnen dobberen. Daar is halverwege tijd voor een opwekkende adrenalinekick: springen van brug (3m) en rots (12m)! Het is geweldig, ik zou me hier dagen kunnen vermaken. Midden in de prachtige natuur van Indonesië, met deze leuke mensen en een trip die onvergetelijk is. Ik heb dit weekend dan geen Kukup beach gezien, noch de Borobudur; maar dit overtreft alles. Het stond niet in de plannen geschreven, maar blijkt nu de perfecte uitkomst. Terwijl de zonsondergang inzet komen we aan bij het eindpunt.

Uiteindelijk is het zo laat dat wij besluiten in Wonosari te blijven slapen, in het huis van de familie van Morita. Vidi en Eva blijven er ook slapen, want de trip terug naar Yogya was wel erg gevaarlijk geworden zonder verlichting op de motor. Het is een heel leuk stel samen, dus het komt op deze manier helemaal goed. Aangezien we toch in de buurt blijven, stelt Morita ook nog voor om naar Kukup beach te gaan, de volgende ochtend. Het is tijd voor een mooie zonsopgang!

De wekker gaat om 3.30. Het is een onwerkelijk gevoel om hier wakker te worden. In de wijde omgeving is geen licht of geluid te bekennen. We rijden samen naar het strand, waar ik nu wel heel benieuwd naar ben.

De zuidkust van Java biedt bijna geen mooie zwem- of surfstranden, vertelt men me herhaaldelijk. Uiteraard wil ik dat eerst zien, dan geloven. Ik moet de eerste zee nog zien, die ik niet zal trotseren.

Zodra de zee om de hoek komt zakt die hoogmoed me in de schoenen. De zee bonkt als een monster tegen de rotsen, het strand bestaat uit een prachtig plateau van harde stenen, waarop een klap genoeg moet zijn om een mens buiten westen te slaan. Nu pas snap ik waarom hier geen mensen zwemmen. Waar ik vanochtend nog had gehoopt dat ik misschien tot mijn knieën (heupen?) even het gevoel van de zee zou kunnen meepikken, was nu vrij duidelijk dat ik die branding met een vrij grote straal wil ontwijken. Ik laat het water niet hoger dan mijn enkels komen hier. Toch heeft het strand zeker wat bijzonders. Terwijl de zon opkomt en de zee door bonkt, wandelen wij daar wat rond. We zitten op de rotsen en drinken de thee die Morita haar moeder heeft meegebracht.

Om kwart over 9 zijn we al weer thuis in Yogyakarta, met een weekend dat als een achtbaan een rustige start had en na een onvoorziene wendingalleen maar beter werd!

Hier moet ik een les uit halen: laat je plannen varen en zie wat de dag je brengt. Dan zul je de dingen meemaken die al je verwachtingen overtreffen. Midden in het avontuur besef je je dan waar je je bevindt en dat dit precies is waarvoor je gekomen bent.