Tot nu toe heeft deze reis eigenlijk een vliegende start gehad: alles valt hier op z'n plek en ik voel me steeds vertrouwder in deze omgeving. Helaas kan het niet altijd allemaal goed nieuws zijn, en zo kreeg ik aan het eind van mijn eerste week te horen dat het erg slecht ging met mijn oma. Ze was al een tijd ziek, ze zou ook niet meer beter worden. Nu was ze in het weekend in het ziekenhuis opgenomen na een beroerte en ineens ging het allemaal heel snel. Dinsdagnacht is ze overleden.

Het is heel raar om zulke ingrijpende dingen met de vertraging mee te krijgen. Naast het feit dat ik er niet bij kan zijn, komt het bij mij ook allemaal later aan. Het is een bizar en onwerkelijk gevoel om dit op deze manier mee te maken. Gelukkig zijn er talloze media om te communiceren. Met skype, email, sms en whatsapp kan ik er toch een belangrijk deel van meekrijgen. In mijn hoofd ben ik er bij, terwijl hier alles even op een laag pitje staat.

Ik heb het hier wel verteld aan de mensen waar ik mee werk en ook de internationale studenten, waarmee ik veel omga. Het is goed dat ze het weten, maar er is ook weinig wat ze kunnen doen. Ik mocht eerder naar huis en krijg alle vrijheid om er mee om te gaan zoals ik wil. Op mijn kamer is het alleen nog steeds ver weg en onwerkelijk. Daarom heb ik besloten hier gewoon door te gaan en aan het einde van de dag veel contact te houden met het thuisfront. Zo vinden er talloze skype gesprekken plaats en spreek ik iedereen, waardoor het toch wat beter voelt.

Met dit alles in mijn achterhoofd gaat de week snel voorbij. Samen met Lena en Marie maak ik korte werkdagen, waarna er tijd is voor rust of iets leuks. Zo is de bioscoop een fijne, koele ontspanning en heb ik ook eindelijk een paar plekken gevonden waar ik kan zwemmen. Een paar baantjes trekken in het kleine bad bij het GQ-hotel voelt goed, maar vooral de verkoeling en ontspanning van het water doen me erg goed.

Nog steeds leer ik nieuwe gerechten kennen als ik weer eens een nieuwe warung probeer, zoals Gudec, Nasi Uduk, Badjak, Cap Cay en allerlei gerechten met groente en sojaproducten (tempé en tofu), waarvan ik de namen niet kan onthouden. De meesten vrij succesvol, hoewel de huid van een koe net te ver gaat. (De gekookte en gekruide huid van de koe wordt geserveerd als bijgerecht, als je Gudec besteld)

Voor vrijdag stond de longpoli op de planning. Mooi op tijd kom ik aan bij de ingang, waar Lena en Marie staan te wachten. We volgen tot nu toe compleet hetzelfde programma, waardoor het wat vol is in de onderzoekskamer, maar wel gezellig. Het rooster is overduidelijk door iemand anders gemaakt dan degenen die zijn ingeroosterd, want hier beleven we het hoogtepunt van chaos en slechte planning. Na bijna een uur wachten besluiten we toch maar de arts te sms'en. Geen antwoord. Na weer een half uur vragen we aan de balie of ze weten hoe het zit. Met moeilijke communicatie komen we er uit en bellen zij de dokter die ons moet begeleiden op. Het klinkt alsof het probleem is opgelost en zo wachten we het laatste uur, wederom vruchteloos.

De hele ochtend op de poli, zonder dokter, weinig patiënten, met eigenlijk niemand die weet wat wij komen doen. Rond 11 uur hebben we het wel gezien in de wachtkamer en besluiten we dat het dan maar weekend is. Tijd voor een wandeling en een goede lunch.

In de loop van de middag hebben we afgesproken met twee arts-assistenten, Dhinar en Alvin. Ze nemen ons mee naar een salak plantage van de familie van Dhinar. Salak is een fruitsoort, snake fruit in het Engels, door zijn ruwe buitenkant met een soort slangenhuid-achtige structuur. Het mooie Indonesië en de groene omgeving ligt zeker een uur buiten de stad, maar is dan ook wel indrukwekkend. Allerlei fruitbomen langs de weg en in de tuinen, kleine weggetjes en geen honderden brullende brommertjes om je hoofd. Dit is toch meer zoals ik me Indonesië had voorgesteld, dus naar dit soort oorden zal ik zeker vaker afreizen de komende maanden. We krijgen een rondleiding en proeven de voor mij nieuwe vruchtsoorten salak en enam-enam.

We sluiten de dag af bij een Padang restaurant, met traditioneel eten van Sumatra. Eindelijk kan ik hier echte Rendang proeven, wat ik in Nederland wel heb gehad, maar hier nog niet kon vinden. Blijkbaar is het geen Javaans gerecht. De tafel wordt volgebouwd met allerlei gerechten, we mogen nemen wat we willen en achteraf betaal je dan alleen voor de gerechten die je hebt gegeten. Moeilijk kiezen, maar heerlijke smaken komen voorbij en al gauw heb ik me helemaal rond gegeten. Er zit ook wel wat tussen wat ik graag laat staan: een gebakken visje dat lijkt te verdrinken in echte sambal, een papperige groentesoort wat ook samen gaat met nét te veel chilipepers en als laatst twee hersenhelften in een gele kerriesaus. Ik vraag me af hoeveel toeristen de hersenen aanzien voor een vissoort en onbedoeld dit bizarre orgaan naar binnen werken!

In het weekend hadden Lena en Marie samen met Lukas en Andreas (nog 2 Oostenrijkse studenten) een plan gemaakt om de vulkaan Merapi te gaan beklimmen, terwijl de zon opkomt. Het klinkt als een avontuurlijk plan en ze hebben alles goed geregeld. Dus als ze vragen of ik mee wil, ben ik er vrij snel over uit dat ik dit zeker niet wil missen.

Zaterdagmiddag nemen we de bus naar Kaliurang, een dorpje dat tegen de vulkaan aan ligt. Daar slapen we bij Vogel's Hostel, waarvanuit de vulkaanbeklimming met gids is geregeld. Er is weinig te beleven in het dorpje, maar de omgeving is compleet anders dan in Yogya. In alle rust lopen we wat rond, spelen we een kaartspel en gaan we niet te laat slapen.

Om 4 uur zitten we aan de ontbijttafel voor een licht ontbijt en een briefing. Eigenlijk een hilarisch tafereel om iedereen daar te zien zitten als een halve zombie. Helaas was ik zelf nog niet scherp genoeg om de videocamera te pakken, dan hadden we achteraf nog wat om te lachen gehad. We krijgen wat toast en koffie, het gaat er nog best in om 4 uur 's nachts. De gids, Christian, weet ons te enthousiasmeren door te vertellen dat de vulkaan de meest gevreesde vulkaan is van de wereld, erg onrustig. Hij vertelt ons dat vulkanologen voorspellen dat de vulkaan een dezer dagen nog zal uitbarsten. Ik zie al helemaal voor me dat ik dan echt lava ga zien en dat ik dat vol trots in beeld kan brengen! Het nadeel van dit spannende verhaal is dat we vrij ver van de krater moeten blijven en niet écht op de top van de vulkaan kunnen komen.

De tocht is best verfrissend, door de mist en lichte regen lopen we de berg op. De koele lucht maakt de tocht goed te doen. Hoe hoger we komen, hoe lichter het wordt. Talloze dode bomen steken aan alle kanten uit de mistbanken, waar wij uit omhoog klimmen over de rug van de vulkaan. Het is een apart tafereel en de complete stilte maakt het extra bijzonder. Helaas blijkt rond 6 uur dat we de zonsopgang hebben gemist, want tegen deze tijd is de zon al op en wij zitten nog midden in de wolken. Een fanatieke fotograaf zit er helemaal doorheen, omdat hij deze trip wilde doen, vanwege de mooie zonsopgang...

Het is waar dat het even duurt voordat de wolken wegtrekken, maar als het dan zover is, is het uitzicht ook wel erg de moeite waard. Een rokende vulkaan, tussen verschillende met jungle bedekte bergen. Overal groeien tropische planten en ik waan me echt in de wereld van Jurassic Park. Een Mexicaans meisje wordt een beetje mijn buddy omdat we een zaklamp moesten delen, maar ik snap precies wat ze bedoeld als ze vraagt: ‘where are the dinosaurs?'

Eenmaal terug krijgen we een enorm ontbijt, wat we van tevoren besteld hadden. Met flinke trek werk ik de grootste tosti die ik ooit heb gezien weg. Daarna pakken we onze spullen en gaan we terug met de bus. Die zondag ben ik verder tot weinig in staat, een soort van jetlag terugval geeft me een futloos gevoel. Thuisblijven in de koelte en skypen met de familie is ook wel een prima tijdsbesteding. In Westeremden zijn ze druk bezig met de voorbereidingen van de begrafenis van oma.

De volgende dag is de begrafenis van oma, waar ik uiteraard niet bij kan zijn. Mentaal ben ik er wel mee bezig en probeer ik er nog wat van mee te krijgen. Na een korte dag in het ziekenhuis, weet ik niet of ik op mijn kamer wil zijn of juist iets bijzonders wil gaan doen...

Lena, Marie, Lukas en Andreas horen die dag dat ze hun laatste twee weken in een klein dorpje in de bergen zullen gaan doorbrengen om daar de andere kant van de medische wereld op Java te zien. Ze hadden nog een aardige to-do list in Yogya, dus besluiten geen tijd meer te willen verliezen en naar de hindoeïstische tempels van Prambanan te gaan. Ik sluit me aan bij het plan en denk dat zo'n rustgevende en spirituele omgeving wel een mooie kans is om op mijn manier afscheid te nemen van oma. Prambanan is absoluut een indrukwekkende omgeving, de hele atmosfeer geeft een bijzonder gevoel. Ik houd de tijd goed in de gaten en probeer zo mee te krijgen wat er thuis gebeurt. Wat een raar gevoel! Ik probeer het bewust mee te maken, maar eigenlijk mis ik het compleet. Ik wist dat het zo zou gaan, die keuze had ik een tijd terug al gemaakt. Ik neem hier afscheid op mijn manier en eigenlijk had ik al afscheid genomen toen ik vertrok naar hier.

Die dag nog hoor ik via skype dat het allemaal goed is gegaan, dat het mooi was. Mooie woorden, muziek, stippen en bloemen, in de stijl van oma, zoals het hoort. Ze ligt er nu mooi, naast haar man. Over 6 maanden kan ik er gaan kijken.