Na een korte bezinningsperiode, heb ik de rust gevonden om alles op een rijtje te zetten. Ik verblijf in Sekip M4, een guesthouse dat eigendom van de medische faculteit is. Een vrouw en dochtertje hadden me binnen gelaten en via Ario, de man die me had opgehaald, begreep ik een beetje hoe het hier werkt. Ze spreken zo'n 3 woorden Engels, en voor de rest het erg ingewikkeld klinkende Bahasa Indonesia.

Het komt er op neer dat ik op 5 minuten van het ziekenhuis en de faculteit zit, dat er maar één kamer beschikbaar is en dat er waarschijnlijk wel WiFi is. De kamer is op zich niet klein, maar door een enorm bed blijft er een smal wandelpaadje over, met in de hoek een tafeltje en aan het einde een kast. Met moeite kan ik hier al mijn bagage uitstallen. Echter kan de kamer niet op slot, want ze zijn momenteel de sleutel kwijt; ‘maar ze gaan er mee bezig'. Als kersverse buitenlander, vrees ik dat dat betekent dat ik de eerste weken mijn kamer niet op slot kan doen... Met iPad, laptop, paspoort, tickets en alle andere waardevolle dingen op zak, ben ik daar eigenlijk niet echt blij mee. Dus ik stap maar op mw. Kosidah af. Ze kijkt een beetje bezorgd en ik moet eigenlijk ook nog even bedenken hoe we dit gaan aanpakken. Ik vraag in het Engels of ik misschien een nieuwe sleutel of slot kan krijgen, en zij lacht vriendelijk en mompelt: ‘yes, yes...'. Hoopvol denk ik dat ze me toch snapt, en dat ze me nu de sleutel geeft. Helaas was het niet zo'n feest en blijft ze vriendelijk zitten lachen. Ik pak mijn woordenboek en zoek het woord sleutel op: ‘kunci'! Op dit woord reageert ze wel, namelijk met een waterval aan woorden die ik niet begrijp. Okee, ander onderwerp: ik pak mijn kaart en vraag in het Engels waar ik kan zwemmen. Ze lacht weer vriendelijk en ik krijg wederom een vriendelijke: ‘yes, yes...'. Alsof ze erna zou gaan zeggen dat dat een top plan is en me dan wijzen waar het is. Ze kijkt even naar de kaart maar snapt klaarblijkelijk niet wat ik wil. Ik trek de conclusie dat mijn Engels voor haar is, zoals haar Bahasa Indonesia voor mij: onbegrijpelijk... Toch heb ik mijn punt gemaakt (kunci) en hoop ik dat ze me net verteld heeft dat het morgen nog geregeld is. Het zwembad zal wel dichtbij zijn, want als ik naar buiten loop voel ik de zon schroeien op mijn huid. Hitte in de middag, tijd voor een zwembad.

Na een flinke wandeling en hulp van talloze Indonesiërs, ben ik er achter dat de mensen verschrikkelijk aardig zijn en ook erg behulpzaam willen zijn. Maar op straat vind je niet zomaar iemand die Engels spreekt en blijkbaar is een zwembad ook niet makkelijk te vinden... Het wordt hier vroeg donker, dus ik dwaal wat rond en gebruik de WiFi van een grappig barretje, Coklat. Daarna eet ik mijn eerste echte Indonesische maaltijd: saté! Heerlijk, alle etenstentjes langs de straten zien er veelbelovend uit en ik kan me hier qua eten niet veel beters wensen. Ik loop nog wat rond en kom er dan achter dat ik eigenlijk geen idee meer heb waar ik ben. Ik besluit om toch tegen één van de tientallen opdringerige brommertaxi's te zeggen dat ik mee wil. ‘Naar de universiteit Gadjah Mada!'

Na waarschijnlijk zo'n drie kwartier kom ik dolgelukkig thuis. Ik was even bang het nooit meer terug te vinden, aangezien de universiteit en de campus ongeveer de helft van het noorden van de stad beslaan en niemand het guesthouse Sekip M4 kent! De brommerchauffeur snapte er in ieder geval niks van toen ik niet tevreden afstapte en betaalde toen hij me bij een willekeurig hotel afzette. Ik zeg nog drie keer waar ik heen wil in de hoop dat hij het nu wel snapt en ik stap weer achterop. Waarna we wat rondjes rijden en de man net zo wanhopig als ik lijkt. Toch komen we er nadat ik toch één belangrijk oriëntatiepunt herken: namelijk een grote auditorium van de universiteit met een park eromheen. Vandaar lukt het ook mij nog net om thuis te komen. Heel grappig om dan thuis te komen in het huis wat eerder nog zo onbekend leek, maar in contrast met die chaotische, grote stad, is dit kamertje toch wel heel vertrouwd ineens. Totaal verrast vind ik ook een sleutel in mijn deur, de man van Kosidah, Isrori, heeft er een nieuw slot in gezet en ik ben blij verrast met deze daadkracht!

De volgende ochtend had ik om half 10 een afspraak met dr. Yanri Subronto, infectioloog in het Sardjito Hospital en mijn begeleider voor de komende 6 maanden. Helaas lukt het niet om in één keer goed te lopen, en zo kom ik tien minuten te laat aan! Ik vrees voor de slechte eerste indruk en haast me om er zo snel mogelijk te zijn. Ik meld me bij de international office, wat een beetje het contactpunt is voor de internationale studenten. Ze zeggen dat het geen probleem is en laten dr. Subronto weten dat ik er ben.

Zeker twee uur later krijgen we bericht van dr. Subronto, dat we ergens anders afspreken, zodat we direct kunnen lunchen, aangezien ze wat laat was. In mijn achterhoofd vraag ik me af of dit nou de afspraken op Indonesische tijd zijn, of dat het gewoon een valse start is.

De lunch is ontzettend leuk en motiverend, dr. Yanri (ze noemen hier de artsen dr. ‘voornaam') weet me al van alles te vertellen en ik zie het helemaal zitten. Ook Morita is er bij voor lunch, ze heeft Geneeskunde gestudeerd in Yogya en is nu aan het promoveren op de afdeling longziekten in het UMCG. Maar ze is nu een paar maanden in Yogya om een project op te zetten. Ik had haar in Groningen een keer ontmoet.

Die dag wordt verder gevuld met bureaucratische handelingen en administratief werk. Twee Indonesische studenten worden aangewezen als mijn ambassadeurs en zij geven me nog een complete rondleiding over de campus. Het ziet er allemaal erg goed uit en ik denk echt dat ik hier wel wat kan bereiken.

In het weekend neemt dr. Yanri me mee door de stad naar een grote Mall, genaamd Amplaz. Wanneer ik de volgende ochtend rond 12 uur buiten zit te wachten op dr. Yanri, komt er een nieuwe bewoner aan. Het huis is verder helemaal leeg, dus ik snapte al niet waarom ik niet in een andere kamer kon. Ze hadden me al iets proberen te vertellen over ‘dr. Martin, Belanda!'. Dr. Martin uit Nederland, dat klonk veelbelovend. Dus terwijl de Nederlands uitziende man uitstapt, neem ik de gok: ‘hey, ben je Martin?'. Een beetje verbaasd kijkt hij me aan en stelt zich voor. Hij is een promoverende arts uit Amsterdam, hij heet geen Martin, maar Maarten. Hij vertelt dat hij hier al zo'n 20 keer is geweest en me dus wel eens kan rondleiden. Ondertussen komt dr. Yanri aan en neemt ze me mee naar Amplaz. Het is een soort stadscentrum in een enorm gebouw, met alle shop-, eet- en entertainment-mogelijkheden die je maar kan bedenken. Vervolgens rijden we nog wat rond en vertelt ze me over de stad en de achtergrond. Ontzettend mooi om op deze manier veel te leren over het leven en de cultuur van hier. Aan het eind van de dag zet ze me thuis af en daar heb ik wat uitgebreider met Maarten gesproken. Hij hoopt dat dit zijn laatste bezoek hier is, is er redelijk klaar mee en is bijna klaar met zijn promitietraject. Hij moet hier nu in een kleine week van alles regelen, om daarna weer snel terug te vliegen. Hij heeft dus niet heel veel tijd, maar toch laat hij me die avond het toeristische centrum zien. Marlioboro en Sosrowijaya zijn twee drukke toeristische straten. Hij racet ons er heen op een brommertje en we drinken een biertje, mijn eerst biertje in Yogya smaakt zeker niet slecht.

Zondag zou Morita me meenemen naar verschillende dingen in de stad, maar ze kon helaas de auto niet meekrijgen, dus als ze om half 4 aankomt, besluiten we alleen nog te gaan zwemmen. Een zwembad is inderdaad niet echt dichtbij mijn verblijfplek te vinden, dus we rijden een eindje naar het oosten. Heerlijk om eindelijk de verkoeling te vinden en wat baantjes te trekken. Een lekker rustig dagje, wat perfect wordt afgesloten met een uitgebreid traditioneel Javaans etentje in een mooi restaurant in het centrum, waar Morita met een collega had afgesproken. Wederom vertellen ze me van alles over de cultuur en natuurlijk het eten. Volledig verzadigd wordt ik voor mijn deur afgezet, waar ik maar snel moet gaan slapen. Want de eerste werkweek begint morgen. Mijn eerste week zal bestaan uit een klinische introductie in de onderwerpen waar ik mee zal gaan werken, infectieziekten. Dr. Yanri is een week weg voor een congres, dus word ik opgevangen door de arts-assistenten.

De eerste dagen in het ziekenhuis zijn indrukwekkend. De eerste dag misschien wel het heftigst, waar ik in de polikliniek voor HIV mag meekijken. Midden in een consult wordt ik naar binnen geleid en mag ik me even voorstellen aan de dokter. Dan kan ik naast hem gaan zitten, waardoor de twee arts-assistent moeten blijven staan. Ik voel me al lichtelijk bezwaard door deze situatie, maar het wordt nog erger. Er zouden nog twee Oostenrijkse studentes meelopen op de interne geneeskunde en zij waren vandaag ook ingedeeld op de HIV kliniek, en deze had maar 1 onderzoekskamer. Dus zij kwamen na zo'n tien minuten binnen met een arts-assistent die hen begeleidt. Uiteindelijk een kamer vol studenten, een patiënt die zich vast ook lichtelijk ongemakkelijk voelt en een dokter die zijn werk probeert te doen samen maken het geheel tot een bizarre situatie. Hoewel het interessant was, is het voor iedereen een opluchting als we weg mogen... ‘Zo gaat dat niet in Nederland', schiet er door me heen, en tegelijkertijd bedenk ik me dat dat de reden is dat ik niet in Nederland ben.

De volgende dagen mag ik een kijkje nemen op de afdelingen in het ziekenhuis. Ze proberen er de interessantste casussen voor ons uit te halen, zodat we visite lopen bij patiënten die ook echt bijzonder zijn. Zo zie ik op één dag een patiënt met tetanus; een patiënt met zoveel uitgezaaide carcinomen, dat de buik, als bij een zwangerschap, bol staat gespannen; een lelijke niet-genezende wond bij een diabetes patiënt en een HIV patiënt met verschillende complicaties, waaronder Tuberculose (TB). Allemaal indrukwekkend, net als de manier waarop het ziekenhuis werkt en alles hier gaat. Ik kijk mijn ogen uit, terwijl het nog maar de eerste dagen zijn.

De werkdagen zijn voor ons niet lang. Na de lunch, rond 1 uur, zijn we vrij om iets leuks te gaan doen. Met de 2 Oostenrijkse studentes, Lena en Marie, verken ik zo de stad een beetje verder. Deze week hebben we een flinke wandeling gemaakt naar de Bird market, een verschrikkelijke diermarkt, waar allerlei soorten dieren in te kleine hokjes zitten. Daarna sluiten we de dag af met een lekker indonesische maaltijd bij het restaurant 'Superman'. Gado Gado is hier toch net weer iets leuker dan in Nederland!

Die avond slaap ik voor het eerst wat beter, want door de jetlag was ik tot die tijd 's avonds niet moe en 's ochtends wel doodmoe. Maar hetbegint te komen, alles went en ik voel me goed op mijn plek!