De donderdag was de dag nadat we op Bigi Pan waren geweest en Bigi Pan geeft niet de beste nachtrust. Daarom gingen we die donderdag niet al te vroeg weg. In de planning stond half 11, en uiteindelijk vertrokken we om 11 uur naar de colakreek. Colakreek bleek een heel park en resort te zijn, en was wel erg toeristisch. Gelukkig was het erg rustig op deze doordeweekse dag. We zwommen in het koele donkere water en ik vond het erg mooi om zowel van boven als onder water te kijken naar dit bijzondere fenomeen. We huurden een volleybal, omdat ik mijn balletje was vergeten en al snel kwamen er een groep Surinaamse Nederlanders meespelen. Lummelen in teams was een erg vermoeiende sport met het water tot de heupen. Maar het was zeker leuk! De hele dag hebben we genoten in de schaduw en in het water. Rond zes uur moesten we uit het water, wat eigenlijk wel jammer was, want de behoefte om te gaan was er nog niet eens. Toch reden we maar terug en haalden we op de terugweg roti bij de roopram. De moeheid sloeg toe en ik was niet meer voor veel in, daarom gingen we maar op tijd slapen, want de volgende dag hadden we de dagtrip 'dolfijnen spotten en commewijne plantages'. Nog voor we met deze trip zouden gaan moest ik even snel langs het autoverhuur bedrijf fietsen om mijn internationale rijbewijs te laten kopiëren, zodat ook ik mocht rijden in de auto. Omdat het vrijdag was moest het wel vandaag, omdat ze in het weekend dicht zouden zijn en ik toch echt graag even wilde rijden. Net voor 9 uur was ik bij 't vat, waar we om 9 uur met onze gids hadden afgesproken. De gids werd Vensky, die we ook al kenden van de Ralleighvallen, waar hij reisleider was van de andere grote groep Nederlanders. Hij wist ons veel te vertellen en we voeren van Leonsberg naar de monding van de suriname rivier en de commewijne rivier in de oceaan. Daar zagen we veel dolfijnen, soms even boven komen en soms indrukwekkende sprongen maken! Veel Surinamers weten niet eens dat dat daar te zien is, maar het dolfijnen spotten wordt steeds populairder, hoorden we.  Vervolgens voeren we naar het dorpje Margreta, waar we eerder waren geweest om naar Matapica te gaan. Ik had gehoord dat ze daar ergens een kapibara als huisdier hadden, en dat die tam en mak zou zijn. Die wilde ik dus zien! En bij ongeveer het eerste huisje, waar je ook kon eten, lag het beest onder de tafel. Het grootste knaagdier van de wereld, een heel lief beest. Toen ik haar wilde gaan aaien rolde ze op haar rug, zodat ze lekker kon genieten van het aaien over het dikke buikje. Eigenlijk kon ik daar de hele middag wel blijven, helemaal toen we er ook een zielig doodskopaapje zagen in een kooitje en een boskonijn. Het aapje had dorst en dronk gretig uit het dopje van Daan zijn waterflesje. Kon ik hem maar redden... Toch moesten we maar wat meer zien van het dorpje, en maakten we een wandeling in de brandende zon. Goed warm, wat bij mij altijd tot concentratiestoornissen lijkt te leiden. Maar er werden wat leuke dingen verteld en het voordeel van door de hitte lopen is dat je achteraf extra geniet van de koelte die je vindt in de boot of bij het water. We voeren naar een ander dorpje, waarvan ik de naam ben vergeten, maar het waren eigenlijk drie dorpen aaneen, met alledrie 'rust' in de naam, misschien rustberg ofzo. Hier stond een ware rijsttafel voor ons klaar, met allemaal lekker Javaans eten. Gado gado, petjel, nasi, bami, kip, sambel met aardappel. Het was een groot succes! Na de heerlijke lunch voeren we naar Nieuw Amsterdam, wat we eigenlijk al gezien hadden. Maar het mysterie werd nu wel opgelost. Het fort was geen kasteel met bakstenen gebouwd, maar eigenlijk een nederzetting tussen een soort strategisch geplaatste heuvels, in de vorm van een ster. Als ik het goed begreep werd er klei aangevoerd die geschikt was voor het bouwen van een fort, maar besloten ze er geen gebouw van te maken, maar heuvels. Geen wonder dat ik kon blijven zoeken naar het alom bekende fort Nieuw Amsterdam. Het fort besloeg eigenlijk het hele openbare museum wat daar zit, en daar waren we de vorige keer nou net niet in geweest. Na de rondleiding voeren we terug naar Leonsberg en daar werden we teruggebracht naar 't vat. Daan en ik gingen nog even zwemmen bij Zin, wat best leuk was, hoewel het bad gewoon niet zo groot was.  We keerden rond 7 uur terug en aten een bamisoepje. We zouden die avond met z'n allen op stap gaan, dus eigenlijk wilde ik daarvoor nog een powernap doen. En zo lag ik om 10 uur in bed, om om  11 uur gewekt te worden door Daan. Rond twaalf uur zaten we in vol ornaat bij de Zanzibar voor een cocktail, daarna zijn we bij 't vat geweest, daarboven werd salsa gedanst, maar dan toch echt voor gevorderden. Dus liepen we naar de ijsbar, wat mij zo leuk leek, helaas was 'Pro Ice' geen bar van ijs, zoals in Groningen, maar een soort cafetaria waar je ijsjes kan kopen... Geen succes en zo vonden we niet echt een geschikte discotheek, omdat Starzz dicht was. Met de taxi gingen we dan maar naar Toucher, waar we dan eindelijk konden dansen.  Suzanne, Daan en ik hebben daar tot half 5 een mooie nacht gehad, hoewel de muziek wat eentonig en onbekend was. Daarna weer met een race taxi over de verlaten straten van Paramaribo en daarna was het heerlijk slapen. Die zaterdag hebben we flink uitgeslapen, terwijl Paul en Annemiek naar de plantage peperpot gingen. We hebben even gewacht tot ze terugwaren en toen wilden we wel gaan zwemmen. Paul, Annemiek en Suzanne vonden het te laat en duur om te zwemmen, maar Daan en ik gingen er weer voor. Residence Inn stond in de boekjes aangeschreven als een mooi complex met een goed zwembad. En dat was het ook, mooie plek en het leek me ook mooi om te verblijven. Een soort parkje met lodges.  Na het zwemmen keerden we terug na een korte stop bij zus&zo, want het regende flink! Thuis aten we Hollandse kost, gebakken aardappelen, sperziebonen, gebakken visjes en salade. Een goede stevige maaltijd. Die avond bracht verder niet veel meer, we wilden nog naar de discotheek om de hoek, Zsa Zsa Zsu, waar Spike zou draaien. Maar we waren te moe... Dan wilden we naar de bioscoop, maar dat lukte qua tijd niet. Een spelletje? Werd hem ook niet. Dan maar een dvd'tje erin... En dan blijkt dat de Surinaamse dvd-speler ook niet het beste met ons voor heeft en de dvd aaneensluitend opeet en uitspuugt, nog voor hij gelezen wordt wordt de dvd eruit gegooid. Heel irritant, dus besloten we dat het genoeg was geweest en vertrokken we alweer op tijd naar bed... De volgende dag zouden we dan eindelijk naar het brokopondomeer. Vanaf dag 1 heb ik het brokopondomeer en de Brownsberg al hoog op mijn lijstje staan, maar het was er nog niet van gekomen. Het is een flink eind rijden, Daan ging niet mee, dus we hadden even wat meer ruimte achterin. Ongeveer halverwege stopte Paul ineens en mocht ik eindelijk een stukje rijden in Suriname. Het ging aardig goed en na 5 weken links meerijden en fietsen was het niet eens onwennig. Dat het een automaat was maakte het alleen maar makkelijker, en zo reed ik de laatste tientallen kilometers naar de sluizen van het stuwmeer. Op twee flinke stuiters door gaten in de weg en een paar iets te scherp gestuurde inhaalmanoeuvres na ging het naar mijn mening vlekkeloos. Heel leuk om toch even het gevoel gehad te hebben van het rijden in Suriname! De stuwdam was indrukwekkend groots en de sluizen net zo enorm. Van het meer konden we maar een klein stukje zien, maar toch was het bijzonder, omdat je weet dat het vroeger gewoon land was, met vele dorpen van de marrons. Na een uurtje rondgelopen te hebben en  over het meer uitgekeken te hebben, reden we terug. We wilden nog naar Brownsweg en even kijk bij de Brownsberg. We reden niet helemaal goed en staken veel te ver noordelijk. We reden door Brownsweg, een levendig stadje. En toen door langs de grote weg, na een kwartier kwamen we tot het besef dat je vanuit Brownsweg links moet om bij de Brownsberg te komen en wij hadden alleen maar rechtdoor gereden. We reden richting Boven Suriname... Snel terug en nu wel de afslag naar de Brownsberg, het was echter een slechte weg, die nu ook nog eens nat en glad was. Iedereen had z'n twijfels en vooral Paul vond het niet verantwoord, dus keerden we terug. Wel jammer, want nu wist ik nog niet hoe het zat met die berg. Ik had al wat rondgevraagd en bij discover Suriname konden we voor 60 euro pp all inclusive de berg op. Van Vensky hadden we een adresje die ons er alleen heen zou brengen voor 100 euro totaal. Maar eigenlijk wilden Suzanne haar ouders niet meer echt terug naar die berg, en ik was de enige die écht graag wilde.  Het was nog best vroeg in de middag, dus we reden naar Klaaskreek, een transmigratie dorpje waar de marrons heen moesten verhuizen nadat hun eigen dorpen waren ondergelopen. Het was een dorp met een verhaal, ook mooi om te zien, maar het lag ook aan de Suriname rivier, dus konden we weer eens heerlijk zwemmen. Grote netten beperkten het zwemgebied enorm, maar dat is altijd beter dan niks. Aan het eind van de middag begon het alweer te regenen, heel bizar want eigenlijk zitten we in de grote droge tijd. De natuur is in de war, hoor ik veel Surinamers zeggen. We reden terug en aten die avond op Blauwgrond, lekker Javaans bij een warung. We probeerden wat te regelen voor de dag erna, maandag. Maar dat lukte niet meer, de Brownsberg moest wachten tot de laatste hele dag die we hadden. Suzanne hoefde eigenlijk ook niet meer naar de berg en zo hing het een beetje van Daan af wat er zou gebeuren... De volgende ochtend belde ik met het nummer dat Vensky had gegeven voor vervoer naar de Brownsberg. Daan en ik konden voor 500 SRD, €100, naar de Brownsberg. Zonder gids of eten, maar dat konden we daar regelen. Opgelucht dat het nog zo last-minute ging lukken en blij dat Daan met me mee wilde regelden we dus die maandag onze laatste trip voor die dinsdag. Die maandag zelf gingen we nog even kort langs de Maretrète mall, en daarna weer naar het zwembad Zin.  's Avonds aten we voor de laatste keer thuis, BB+R. Het was een hele snelle kookprestatie en een nog snellere hap. Want we wilden naar de bios, Final Destination 5! Suzanne had geen zin om zo snel te eten en bleef toch maar thuis, terwijl ik met Daan naar de bios racete. Precies op tijd kwamen we aan en zo zagen we voor het laatst een leuke film in onze vertrouwde bios. Thuis was het snel spullen pakken voor de volgende dag, want we gingen toch echt om 7 uur bij huis weg om de Brownsberg en zijn watervallen te zien. En hopelijk ook eindelijk eens een brulaap... Om 10 over 6 ging de wekker, gevoelsmatig nog midden in de nacht. Het was koel (koud mag je het niet noemen), het douchen was voor het eerst in de gehele reis niet aangenaam. In het donker naar beneden en Daan wakker maken, die schrok zich rot van me. Ik maakte tosti's, terwijl Daan douchte. Helaas aangebrande tosti's... Eigenlijk mooi op tijd gingen we voor het huis zitten wachten, precies 7 uur. Annemiek kwam ook al uit bed om te kijken of alles goed ging. Om half 8 kwam de pick-up ons dan eindelijk halen. De chauffeur leek heel aardig en legde uit dat hij het niet zo snel had kunnen vinden. We reden in ongeveer anderhalf uur naar de Brownsweg, waar we de klim van de laatste 13 kilometer inzetten. De plassen en glijbanen werden steeds heftiger en ik was blij dat we twee dagen eerder niet verder waren gegaan met onze eigen auto. Ongeveer halverwege de klim stond er een jeep stil, midden op de weg. Er was die nacht een boom omgevallen, dwars over de weg. Er was al iemand gebeld die met een kettingzaag zou komen. Het werd al gauw een uur wachten daar en om half 11 konden we pas weer verder de berg op. Om half 12 waren we pas boven en klaar om te gaan wandelen. We kozen ervoor om eerst naar de Leo-vallen te gaan en vervolgens de Irene-vallen. Tijdens het begin van de wandeling heb ik even met Rianne gebeld over de planning, dat was wel bijzonder zo vanuit de jungle, vanaf een berg, bellen naar Nederland. Na ongeveer tien minuten lopen kwamen we op een punt met een enorm uitzicht over de surinamerivier, van daar een half uur lopen later kwamen we al aan bij de Leo-vallen. Het was een schitterend hoge waterval, waar we mooie foto's van maakten en lekker onder konden douchen. Die verkoeling was wel heel erg fijn. We vonden daar nog een grot vol vleermuizen, en een ondefinieerbaar oog in de verte, die we spotten zoals we ook de kaaimanogen hadden gespot, met behulp van een lampje... We konden niet echt zien of bedenken wat het was, maar het zit ergens tussen een boskonijn en een Jaguar, of tussen een kaaiman en een enorme vleermonster. Daan bleef nog even beneden chillen, terwijl ik om de vallen heen het pad naar de top van de vallen nam. Van boven zag het er weer heel anders uit, met Daan als een klein mannetje in de diepte. Samen liepen we in een dik half uur tot een uur naar de Irenevallen, die nog grootser was. Toch vond ik de Leovallen mooier omdat het water daar echt naar beneden stortte door de lucht, bij de Irenevallen liep het water meer langs de rotsen, en hier kon je er ook moeilijker onder staan. Weer zochten we verkoeling onder de waterval en bleven we toch zeker een uurtje genieten en rusten. We zagen enorme libelles, rare slakken, wat vogels, maar geen brulapen... De terugweg was nog zwaarder en na ongeveer anderhalf uur kwamen we aan op het plateau. We hadden die ochtend al eten besteld voor rond 3 uur, en om half 5 mochten we dat nog net zo goed eten. Een groot bord rijst, met kip, baka bana en wat salade deed ons erg goed. Een biertje erbij, terwijl we heerlijk zaten bij te komen.  Ineens komt er vanuit de jungle heel hard en heel dichtbij het gebrul van de apen!! Ze waren zo dichtbij dat ik me niet kon indenken dat we ze nu niet meer zouden zien. We gingen met de man van het restaurant de jungle in en op zoek naar de apen. Die hielden zich alleen snel stil en waren nergens meer te bekennen. De man gaf het op en Daan en hij gingen terug. Ik liep nog wat rondjes, want ik kon niet geloven dat we er zo dichtbij waren en dat het toch niet lukt om de brulapen in het echt te zien. Maar helaas bleef het stil en was er geen leven meer te bekennen in de bomen. Op de terugweg zag ik nog wat vogels en een boskonijn, maar geen apen. We keerden terug terwijl het donker werd, de chauffeur had boven op ons gewacht. Eenmaal thuis rond 8 uur waren we eigenlijk kapot en stonken we een uur in de wind. Maar het was ook de laatste avond. Dus het was douchen en in de taxi naar de Waag. Fietsen zat er niet in want het regende, had de hele dag geregend, terwijl wij geen drup gehad hadden. In een krappe taxi reden we naar de Waag waar we heerlijk lux dineerden. Vervolgens deden we nog een drankje bij Broki, met uitzicht over de surinamerivier en de Suriname brug. Het was R&B avond bij Broki, maar het was geen groots succes. Met de taxi reden we terug naar huis, waar we allemaal al snel gingen slapen. De laatste nacht in Suriname was voor ons begonnen. Wel een raar idee, na zo'n lange tijd! De volgende en laatste dag werd ik heel lekker wakker, om 10 uur stond ik al al mijn vieze was van de grond te rapen en opgevouwen op bed te stapelen. Zo leek ik om half 11 al de gestructureerdheid zelfe. Nog even een indeling maken wat waar ingaat, en dan kon ik het erin proppen. Maar Suzanne en haar ouders wilden al naar de markt waar ik ook heen wilde, dus ik staakte mijn bezigheden, snel douchen en ontbijten. Ze vertrokken al, ik zou iets later volgen. Ik belde nog even met mam op Gran Canaria en toen kon ik vertrekken. Heel handig was ik niet gefietst, dus toen ik aankwam waren zij net aan het vertrekken. Geen probleem, ik liep zelf nog even op de markt en genoot van alles wat ik nog zag. Wat laatste fruit ingeslagen, en souvenirs natuurlijk. Toen nog even langs de coppenamemarkt, maar dat vond ik toch maar niks. Dus terug naar huis, waar we een plan maakten.  Daan en ik gingen langs Chris roti shop en dan langs discover Suriname om afscheid te nemen en de hengel van Daan af te geven, die zou hij aan Sudanu geven, onze gids op de Ralleighvallen. Daarna fietsten we door de plenzende regen naar zus&zo, voor de laatste keer een drankje, internetten en we aten nog een lekkere salade, omdat het een rare avond zou worden. Daar kwam de rest ook en om de fietsen in te leveren. We hadden een taxi besteld om weer naar huis te gaan en alles af te ronden, en dat was alweer het laatste bezoekje aan zus&zo, waar ik toch aardig wat uurtjes heb versleten. Terwijl ik dit schrijf zitten we in het busje naar Zanderij, het vliegveld. Over nog geen vier uur vliegen we al. Het busje is heerlijk ruim en koel, de perfecte manier om de inpak- en vertrekstress te overkomen. Want nadat de taxi ons vanuit zus&zo om kwart over vijf thuis had gebracht hadden we nog drie kwartier om de spullen te pakken, alles schoon achter te laten en nog even snel te douchen en omkleden. Mijn planning liep niet helemaal goed, wat weer voor een hoop zweet en stress zorgde. Iedereen een beetje gespannen en in de stress. Om zes uur zou de beheerder van het huis alles komen controleren en om half zeven zou het busje komen. Uiteindelijk was het busje er eerder en kwam de beheerder niet voor half 7 aan. Heel snel kreeg hij de sleutels en moest hij er maar van uitgaan dat alles goed was. Nu we in het busje zitten begint het donker te worden en begint de reis naar huis echt. Veel van Suriname gezien, helaas eigenlijk niet genoeg, er is nog zoveel meer. Maar het geld en de tijd is op, dus over een paar jaar keer ik gewoon terug!