Die maandag was het weer zover: de natuur in! Ik had zelf de contactgegevens gekregen van Stephanie, de gids die ons de vorige keer op Bigi Pan had ontvangen. Nu had ik haar al een paar week eerder gemaild en gebeld dat ik weer wilde komen, maar dan volgens mijn eigen plan. De vorige trip van Discover Suriname vond ik wat kort, en daarom had ik besloten om zelf afspraken te maken met Stephanie. We zouden aan het eind van de middag aankomen, daar eten en slapen, kaaimannen spotten in het donker, de volgende dag twee boottochten en kajakken, en dan de laatste dag nog kajakken. Het klonk allemaal erg mooi, dus vol goede moed vertrokken we om 9 uur uit Paramaribo. Weer door Saramacca, Coronie en Nickerie. Alleen hadden we eerst nog een grote en belangrijke stop te maken. We gingen naar Wageningen, waar Annemiek heeft gewoond in haar jeugd. We reden naar de Oranjelaan, waar hun huis zou moeten staan. We vonden het niet direct, maar bezochten eerst het hotel, wat vervallen en gesloten leek. Daarna gingen we even langs bij het ziekenhuisje, en de plek waar vroeger het zwembad heeft gezeten. Het zwembad was totaal overwoekerd, we konden nog net een hoek onderscheiden, maar voor de rest had de natuur het overgenomen. Annemiek herkende het echter nog wel. Bij terugkeer naar de auto sprak een Surinaamse man ons aan, hij woonde in Wageningen en vertelde van alles over zijn grote plannen om een resort te openen en om een soort haventje te maken. Daan was tot zijn knieën in de blubber gezakt en was enorm vies. De man bood aan dat Daan zich even kon opfrissen. Dus liepen we er heen, en mochten we zelfs even achter zijn huis schuilen voor de tropische regenbui die ineens op kwam zetten.  Na even rustig na te denken en het geheel te bekijken herkende Annemiek steeds meer, het huis waar ze even gewoond had en het huis waar ze langer hadden gewoond, aan de Oranjelaan. Het was bijzonder om te zien en horen hoe ze dingen herkende en hoe de dingen waren veranderd na al die jaren... Na in totaal een paar uur in Wageningen doorgebracht te hebben reden we door naar Nieuw Nickerie, waar we met de boot zouden worden opgehaald door Stephanie. Onderweg belde ik haar nog even, om te checken of alles duidelijk was en goed zou gaan. En dat bleek maar goed ook, want Stephanie had ons pas een dag later verwacht. Ze zou snel naar Nieuw Nickerie gaan om boodschappen te doen en dan zouden we om 7 uur met haar afspreken, in plaats van half 7. Rond 5 uur kwamen we aan in het centrum van Nieuw Nickerie, hier deden we zelf wat inkopen. Mooie souvenirs en wat eten en drinken waren daar wel te vinden. Ten slotte aten we nog wat op het terras van een hotel, voordat we naar Stephanie zouden gaan. Om tien voor 7 reden we Nieuw Nickerie uit, richting de opstapplaats. Stephanie stond ons op te wachten, en waarschuwde ons direct voor de vele muggen en mampieren. Deze mampieren waren kleine stekende of bijtende muggen die in zwermen rondvlogen toen we uit de auto kwamen. Lange mouwen en broekspijpen en goed smeren met DEET voordat we in de boot stapten, en zo vertrokken we om half 8, de nickerie rivier op. Met de boot moesten we over een dijkje en zo zaten we al snel op het kanaal naar Bigi Pan. We gingen direct kaaimannen spotten, zodat dat later niet meer hoefde, met onze lampen schenen we in de rondte totdat er een oog reflecteerde en we dichterbij konden komen. Onderweg hebben we 19 (!) kaaimannen gespot, sommigen echt van dichtbij en anderen doken onder bij benadering. Ook zagen we nog 2 slangen, waarvan ééntje wel héél dichtbij! De zogenaamde lambaria hing op een paar meter van de boot in een boom. Snel spoorde Stephanie ons aan om het licht van de slang af te houden, anders zou hij er op af kunnen springen. De laatste kilometer waren er vrijwel geen kaaimannen meer, volgens Stephanie omdat de maan was opgekomen. En zo kwamen we aan op Bigi Pan, het grote meer waarop die mooie huizen op palen staan. We voeren naar het roze huis waar ik ook de vorige keer verbleef. De hangmatten werden geïnstalleerd, we dronken wat en konden toen buiten gaan zitten om de sterrenhemel te bewonderen. Stephanie maakte een laat avondmaal, van lekkere verse loempia's  en saotosoep. Redelijk gesloopt van de hele dag reizen kropen we al snel in de hangmat. Met het kabbelende water onder het huis en de wind er recht doorheen, was het een heerlijke nacht. De volgende ochtend werd ik wakker bij zonsopgang, maar de dag bracht helaas niet veel goeds voor iedereen. Daan lag in de hangmat naast me en het eerste wat hij zei was: 'dit was de slechtste nacht van mijn leven.' Wederom diarree en deze keer ook ernstige buikpijn en overgeven. Terwijl ik uit mijn hangmat kom zie ik ook Suus bij het toilet bijkomen, hetzelfde verhaal. Klinkt als voedselvergiftiging, maar dan is het raar dat het laat in de nacht komt opzetten.  Op het programma stond een vroege trip met de motorboot naar het gebied ten oosten van het meer, waar we de vorige keer de witte specht hadden gevonden, maar met twee zieken moesten we dit herzien. We zouden gaan kajakken naar het gebied, want dat wilde Daan en Suus toch al niet gaan doen. Zo maakte ik met Stephanie, Paul en Annemiek een pittige kajaktocht door het gebied. Helaas waren er niet heel veel vogels te zien, omdat het al wat later op de dag was. De witte specht konden we ook al niet vinden, wat heel jammer was... Op de terugweg konden we met de stroom mee, lekker dobberen en zwemmen om de kajak. Terug op het huis waren zowel Suzanne, als Daan nog ziek, weinig verbetering. We deden rustig aan en aten snoek, die die ochtend was gevangen en pompoen met rijst. Eigenlijk zouden we die middag naar de kust gaan om rode ibissen te spotten, dit zou het hoogtepunt van de trip kunnen zijn, maar eigenlijk moest iedereen dan wel mee. Dus besloten we eerst te gaan vissen met ons vieren, en de volgende ochtend, hopelijk met z'n allen naar de kust te kunnen. We zetten netten uit en vingen tientallen vissen, vooral trapoen en tilapia. Zulke grote vissen had ik nog nooit gezien, de trapoen was toch zeker rond de tachtig centimeter! Tijdens de vaartochten tussen de netten ving ik ook een glimp op van een bijzonder uil die daar leeft, maar echt goed kon ik hem niet zien. Maar wel leuk, de witte specht en deze bijzondere uil zijn de zeldzaamste vogels daar en ik had ze (volgens mij) allebei gezien. 's avonds aten we tilapia en nog een paar snoekjes, daarna kregen we groentesoep. Suzanne kreeg alweer wat trek, maar Daan at alleen een beetje soep. De volgende ochtend ging het alweer wat beter met beiden en vertrokken we met ons allen naar de kust. Veel ibissen en reigers gezien, mooie grote aasgieren, buizerds, visarenden, black hawks en allemaal kleine vogeltjes vlogen daar rond. We deelde de boot met vier anderen, een bioloog en drie anderen. De bioloog wist veel over de vogels en was enorm enthousiast. Helaas zaten we wat krap in de tijd, en daarom moesten we na een kwartier alweer terug. Op Bigi Pan aten we nog bami met kip en kouseband, voordat we terugvoeren naar Nieuw Nickerie. Daarna keerden we terug naar Paramaribo. We stopten nog even kort in Groningen, waar niet erg veel te zien was, maar het is toch leuk. Op de terugweg gingen we op zoek naar een warung, voor lekker Javaans eten, maar die konden we niet vinden. Dus kon iedereen een eigen plan maken, met eten. Ik ben met Daan naar zus&zo gefietst om even lekker te eten en natuurlijk ook weer eens te internetten. Gelukkig hadden we de reis terug goed doorgemaakt en was iedereen weer zo goed als helemaal gezond.