Op vrijdag 5 augustus ging ik dan eindelijk de echte jungle in! Om 9 uur zou Spike, onze gids, ons ophalen bij ons huis. Helaas werden we gebeld dat hij bandenpech had en het nog wel een kwartier zou duren... Dit bleek te optimistisch en uiteindelijk konden we om 10 uur vertrekken. We gingen nog even een nieuwe band halen en daarna konden we echt gaan. Vanuit Paramaribo reden we langs Lelydorp en Zanderij, waar we onze laatste inkopen konden doen, voor we de bewoonde wereld zouden verlaten. Vanuit Zanderij was het nog 2 à 3 uur rijden over een bauxietweg naar Witagron.  In de brandende zon hobbelden we over de slecht onderhouden weg. De hobbels deden ons busje soms zo hard schudden en trillen dat ik vreesde dat hij uit elkaar zou vallen. Het was namelijk niet het meest geavanceerde of stevige bus. Onderweg kwamen we meerdere malen auto's en bussen tegen met pech, dan zie je de passagiers langs de weg staan in de brandende zon, in afwachting. Echt verschrikkelijk, maar goed dat ons busje alles nog bij elkaar houdt... Tenminste, leek te houden, want halverwege de afgelegen weg, stopt ook ons busje ermee! Kan gebeuren, we lopen een rondje en al vrij snel heeft Spike hem gefixt, de stop was doorgeslagen, was zijn conclusie. Zo reden we weer een eindje en na een korte pauze bij een kreekje valt het busje zomaar weer uit, net voor een brug, zodat we de weg totaal blokkeren. Dit kan nog wel eens problemen geven, leek me, maar ook nu waren we binnen een kwartier weer onderweg, weer een stop. Nog een keer hield het busje ermee op voor we aankwamen bij het eindpunt, maar de korte noodgedwongen stops waren niet eens zo heel erg, even de benen strekken en kijken waar je je bevindt. En zo halen we Witagron, een inheems dorp, vanwaar we op de boot mochten stappen. De opluchting was groot, want met autopech in de hitte weet je het nooit. Een mooie boottocht over de Coppenamerivier brengt ons in 3 uur op onze eindbestemming, Fungu Island, de thuisbasis van de Ralleighvallen. Er staan mooie houten gebouwen, zonder muren of ramen, wat een mooie aanzicht is als je vanaf de rivier aankomt varen. We hadden met z'n vijven drie hangmatplekken gereserveerd en één lodge met twee bedden, douche en wc. Het was er verrassend goed geregeld, en er was zelfs stromend water en elektriciteit, met behulp van een generator. We komen uiteindelijk aan in de avond, net voordat het donker word. Dus terwijl we snel onze slaapplekken klaarmaken, wordt het donker. Heel erg jammer, want zwemmen en de buurt verkennen zullen dus moeten wachten tot morgen... Die avond was echter nog niet afgelopen, we hebben eerst nog heerlijk gegeten. Onze gids, Spike, bleek een hele goede kok! Na het eten was er nog wat 'live entertainment'. De zogenaamde Ralleighboys gaven een show van Surinaamse muziek, met allemaal slagwerken maakten ze vrolijke en opzwepende muziek en werd er op z'n Surinaams gedanst. Zoveel inspanning op de late avond zorgde voor veel hitte en zweterigheid, dus na het douchen ging ik fris in mijn hangmat. De nacht leek goed te verlopen, hoewel ik wat moeilijk in slaap kwam. Alleen begon Daan rond 3 uur rond te spoken. Uit de hangmat, weg, weer terug, en weer weg... Langzaam voelde ik in de loop van de nacht buikkrampen opkomen en om een uur of 5 moest ook ik toch echt heel snel naar de wc! Aan de diarree in de jungle! Wat een hel, ik hoop dat dit zó snel weer over is, want de timing kon niet slechter... Gelukkig was ik naar een paar uur en meerdere retourtjes hangmat - wc weer rustig en kon ik de nacht nog even uitslapen. 's ochtends bleek Daan er minder goed aan toe, met buikpijn en de hele nacht diarree had ook hij geen goede nacht gehad. Toch ging het allemaal uiteindelijk redelijk goed en zaten we uiteindelijk allemaal aan het ontbijt. Het ontbijt werd nog even verstoord door een paar doodskopaapjes die bacoven kwamen halen, die konden we dus geven. Het was een heel leuk gevoel hoe die apenhandjes de banaatjes uit je vingers pakten! De aapjes vertrokken weer, maar hadden mijn dag al gemaakt! En zo vertrokken we aan het einde van de ochtend allemaal naar de moedervallen, de grote watervallen die volgens mij de kern zijn van de Ralleighvallen, wat het hele gebied beslaat. Het was even met de boot, en dan een uur lopen tot we er waren, maar het was een geweldig gezicht, recht tegenover de vallen kwamen we uit en zo hadden we een prachtig uitzicht, de stroming en waterkracht was enorm, dus we konden niet echt zwemmen, maar tussen de rotsen konden we wel verkoeling zoeken in het onstuimige water. Het was een heerlijk ontspannen begin van de dag en we brachten daar ongeveer één of twee uurtjes door. Helaas moesten we al veel te snel weer terug om te lunchen en verder te gaan, want voor Suus en mij was er een groter en nog avontuurlijker plan: slapen bij de Voltzberg! We aten op Fungu Island nog BB + R (bruine bonen met rijst) en rond 3 uur vertrokken we met z'n allen naar Anyumaravallen. Paul, Annemiek en Daan bleven daar om te zwemmen en ontspannen, want zij wilden niet naar en op de voltzberg, vanwege blessures en/of hoogtevrees.  Ik ging bij die vallen, samen met Suzanne en Sudanu(onze lokale gids), de jungle in. Drie uur door de jungle lopen met een rugzak vol met eten, drinken en slaapspullen. Het was een heftige tocht, veel te warm en zweet dat met liters uit onze poriën leek te stromen! Met al dat gezweet hadden we niet genoeg aan onze vier liter water! Onderweg kwamen we allemaal interessante dingen tegen, zoals knoflooklianen, waterlianen, gordeldierholen, mooie bloemen en vogels. Tegen zes uur kwamen we aan bij een houten huisje aan de voet van de voltzberg, het voormalig research centre. Daar hebben we onze spullen gedropt en daarna konden we nog snel voor het donker baden in een ondiepe, heldere, ijskoude kreek. Het was superfijn dat dat kon, want het gaf een verfrissing, die we hard nodig hadden. Sudanu liep terug naar het huis, en wij koelden langzaam af in het heerlijke water. Met z'n tweeën mochten we de paar honderd meter zelf terugvinden naar het huis, en dat was al best spannend. Vrees voor slangen, dodelijke spinnen en jaguars maakte het er niet makkelijker op.  Maar gelukkig was het enige dier dat we zagen een grote kwatta aap, ook wel slingeraap. Een mooie zwarte aap, met lange staart die boven ons in de bomen kwam kijken wat wij deden. Hij zat ons met bewondering aan te kijken, terwijl wij met minstens zoveel bewondering terugstaarden. Die avond hebben we vroeg afgesloten na een restje BB +R en wat verborgen pinda's, een soort Surinaamse borrelnootjes. Ik denk dat we al om tien uur sliepen, want we zouden de volgende ochtend de voltzberg beklimmen bij zonsopgang! En zo werden we om 6 uur gewekt en vertrokken we om kwart over 6. Een half uurtje lopen in het donker naar de voet van de berg, en dan een uur klimmen. Na dat eerste half uur werd het al lichter en toen wij bij het beklimmen uit de jungle kwamen op de grote granieten berg, was de zon net aan het opkomen. Heerlijk koel was het nog en de kale granieten berg gaf een geweldig uitzicht over de jungle. Terwijl de zon langzaam steeg, klauterden wij de granieten platen op naar de top van de berg. Eenmaal boven was het uitzicht nog bijzonderder! De karakteristieke dauwachtige ochtendwolken tussen de bomen, zoals ik die alleen uit natuurfilms ken en het gebrul van brulapen in de verte. Jungle aan alle kanten, tot zover je kan zien en  het kleine aantal bergen van Suriname waren vrijwel allemaal te zien, tot de grens met Brazilië... De tocht naar beneden was weer wat zwaarder en leek langer, blijkbaar had ik de beklimmen in een roes meegemaakt.  Bijna terug bij ons kamp ging Suus door haar enkel en ze had al last van haar voeten. Daarom besloot ze even een uur bij het kamp te wachten, terwijl ik met Sudanu nog een wandeling maakte naar de andere kant om rotshaantjes te spotten. Het waren hele bijzonder feloranje paradijsvogels, die ik dat gebied veel zitten. Ik heb er tientallen gezien, ondanks het feit dat het geen broedseizoen was. Met heel veel mislukte foto's, maar een ervaring rijker keerde ik terug. Met Suzanne ging het alweer redelijk goed, dus we moesten maar terug.  De tocht terug was nog zwaarder en erger dan al het eerder genoemde. Van genieten was nog weinig sprake, maar alles wat ik in de 24 uur daarvoor had gezien, maakte dat het het zeker waard was. Met Last van de benen, voeten, schouders en rug, leken we net een stel bejaarden na een marathon.  We haalden de Anyumaravallen en storten daar heerlijk in het water! De verkoeling en ontspanning waren meer dan welkom. En na een paar minuten kwamen Spike en de familie van Suus ons halen, nog even relaxen bij de waterval en dan terug naar Fungu Island, waar Suus en ik enorm hebben zitten eten in heerlijke rijst met kip en kouseband. Die dag stond nog één ding op het programma: afdrijven. Naar een eilandje varen dat stroomopwaarts ligt, en dan uit de boot springen en terug naar Fungu Island worden gevoerd door de stroming en stroomversnellingen! Het klonk heel spectaculair, maar in praktijk voeren we nog geen kilometer stroomopwaarts en mochten we toen uit de boot springen met een enorm onding als reddingvest, wat mij vanaf het moment dat ik het water raakte probeerde te killen, in plaats van redden... Daan ging maar niet mee, vanwege zijn angst voor vissen, in het bijzonder piranha's! Uiteindelijk viel het dus een beetje tegen, maar het was in ieder geval weer eens een andere manier van zwemmen.  En zo brak onze laatste avond aan, aten we weer een lekker maaltje, inclusief de piranha die Paul had gevangen! In de 'eetzaal' hangt er trouwens altijd een huisvogelspin aan het plafond. Heel bizar, maar ook wel weer leuk, omdat hij half tam was, en iedereen zij dat hij niet gevaarlijk was.  Na het eten was er een groot vuur op de stenen bij het water, waar ook de andere groep zat, die met ons als enige nog daar was. Het was een gezellige laatste avond, maar helaas besefte ik me toen dat het jungle avontuur ten einde liep.  De nacht verliep prima, ik en die hangmat komen al op één lijn en in plaats van dat ik naar en bed verlang, verlangde ik toen naar mijn hangmat.. De volgende ochtend was het opruimen, inpakken en vertrekken. Met de boot weer drie uurtjes naar Witagron, met het busje weer 4 uur rijden, met een paar keer pech, deze keer was de pomp defect. Maar Spike regelde het allemaal en zo kwamen we die avond weer aan in Paramaribo. Het drukke verkeer en het gebrek aan alles wat er in de jungle wel was, maakte dat ik eigenlijk direct weer terug wilde, maar helaas kon dat natuurlijk niet. Dan maar weer genieten van alles wat de stad te bieden heeft. Weer alle comfort, restaurantjes, electriciteit, en een bed, wat toch ook wel heel fijn is dan...