Nancy had me verteld dat  haar oom en tante ook kamers verhuren in Paramaribo, en dat dat voordeliger kon zijn voor mij. Ik besloot te verkassen. Dus Nancy haalde me zondag om half 9 op om te verhuizen. De kamer die ik daarvoor had was 17 euro. Een kleine kamer in het centrum, zo'n 10 vierkante meter, met douche, wc, gootsteen, bed, wifi en nachtkastje. Nu zou ik voor 15 euro een appartement buiten het centrum krijgen, met tweepersoons bed, airco, kasten, koelkast, gasstel, aanrecht, tafel, banken, tv, badkamer met wc en douche, magnetron, alles! Een gemeubileerd huisje voor mij, voor minder geld dan de mini kamer! Nu mis ik alleen het onbeperkte internet en het zwembad ligt ook niet meer in de tuin...  Nouja, dan maar op verkenning uit. Winkels? Zwembad? Restaurants? Alles moet ik opnieuw uitzoeken, want dit is Paramaribo noord, ik denk kilometers van het centrum. De Piet Mondriaan straat ligt in een chique en rustige buurt. De tante is heel zorgzaam en voorziet me van allemaal eten. Er stond limonade voor me, en inmiddels heb ik nog vers fruit, bamisoep met vis, bananenchips en cassavechips gekregen. De mensen zijn zo aardig dat ik me een beetje bezwaard voel, maar om het af te wijzen lijkt me ook niet netjes. Terwijl Nancy weer weg gaat zegt ze dat ze haar vader zal bellen dat hij nog wat flessen verse kokosmelk langsbrengt, omdat ik nu immers een koelkast heb! Die dag werd een rustig dagje om de buurt te verkennen. Eerst een beetje het huis verkennen en mijn spullen uitpakken, daarna even de airco uitproberen. Toch wel heel erg lekker, zo kan ik best een siësta houden! Toch maar niet, ik heb nog niks van de buurt gezien, dus maar aan de wandel. Weer door de brandende zon, dus mijn eerste missie: vind het zwembad. Eerst maar even vragen aan de tante van Nancy. Zij wijst een kant op en zegt, gewoon die kant op de weg uitlopen, naar hotel ....! Mijn conclusie, het is te lopen, dat is goed nieuws. Ik begon te lopen en van Nancy had ik de makkelijke beschrijving gekregen eerst links en dan direct rechts en dan weer direct links. Dus nu zou ik het omgekeerde doen. Eeeh, rechts, links, rechts? Of was het nou weer dáár het omgekeerde van? Nouja, ik begin maar te lopen en al snel blijkt dat ik bij de eerste afslag de verkeerde keus heb gemaakt. En zo ben ik na 1x rechts en 4 keer links weer uitgekomen bij de buren van het huis waar ik verblijf. Ik zie nu echter wel in waar ik de fout in ging en ik ben zo op de hoofdweg, daar ben ik helaas de oriëntatie weer kwijt en weet ik dus niet meer waar de tante van Nancy heen had gewezen, ik kies maar weer een willekeurige kant. Daar kom ik de Braziliaanse buurt in met een heel ander soort mens en eten, ik vraag bij het eerste eetkraampje of ze weet waar het zwembad is. Ze wijst me terug naar waar ik vandaag kwam, een hotel, dat klinkt hoopvol. Dus ik loop zo'n halve kilometer langs die weg en vraag dan in een Chinese winkel of hier in de buurt het zwembad is. De verkoopster kijkt me geschokt aan. Om te lopen?! Het zwembad is heel ver die kant op, en ze wijst die kant op, waar ik serieus net vandaan kom!  Oke, plan B, niet meer de weg vragen, gewoon lopen, dus nadat de vrouw me naar het zuiden wees liep ik doodleuk weer weg richting het noorden... Toch wel een flinke wandeling want er was niet veel te zien, maar ik wist dat hier ergens de zondagsmarkt was, want hier had ik die ochtend met Nancy gegeten. En inderdaad vond ik de plek van de zondagsmarkt, helaas was het inmiddels kwart voor 5 en was die markt sowieso rond 4 uur weg. Dus weer geen succes.  Die dag verliep eigenlijk zo verder, weinig succes, veel lopen, veel drinken! Uiteindelijk vond ik om half 6 een zwembad bij een resort, maar dat zou dan 15 SRD (€3) kosten, en ik had inmiddels honger en geen zin in zwemmen. Dus ik ben maar terug gelopen, terwijl het langzaam koeler werd en de wind opstak. Thuis maar gewoon gedoucht en weer de lekkere Javaanse bamisoep gegeten! Toen ik bijna klaar was hoorde ik bij mijn deur 'klop klop', letterlijk de woorden, dus niet het geluid van kloppen op een deur. Dat zeggen ze hier blijkbaar als je bij iemand komt, heel grappig! Het was de oom van Nancy, hij was eigenlijk meer de huisbaas, maar was de hele dag weg geweest. Hij had gehoord dat ik een zwembad zocht en wilde me er wel heenbrengen. Het leek me een beetje laat, maar hij bedoelde ook niet om te zwemmen, maar meer om te laten zien waar het is. Hij wilde me een rondleiding geven door de buurt. Dus ik at snel de bamisoep op en stapte bij hem in de auto, en we reden inderdaad langs een zwembad, een bank, wat restaurants, een Roopram (roti zaak, waar ik al vanaf dag 1 wilde eten), daarna reden we langs de surinamerivier tot aan het noordelijkste puntje, Leonsberg! Vervolgens reden we langs de buurt blauwgrond, waar de beste Javaanse eettentjes moeten zitten. Als laatst liet hij me zien waar goede winkels en de mall zat... Zo, ik wist nu waar alles was en had goed opgelet. Eenmaal thuis was ik best moe en na even leuke surinaamse tv te kijken ging ik op tijd in bed. De volgende dag ging ik vol goede moed op de fiets, die ik bij het huis kun huren. Ik wilde eerst wat gaan eten bij de Braziliaan om de hoek, dan even internetten in het internetcafe, en dan kon ik eindelijk weer eens zwemmen. Het Braziliaanse eten was een lopend buffet waar je per kilo eten moest betalen. Vlees van een rokerige barbeque met een extra prijs. Dus ik nam maar wat rijst en nasi en wat groenten, niets speciaals, want het leek me toch al niet echt mijn ding. In de warme wind ging ik het zitten eten op het terras. Het eten was niet speciaal, maar prima te eten. Het plekje was mooi en het was ook bijzonder weer! Het waaide flink, terwijl het hier verder vaak niet verder komt dat een briesje. Ineens zie ik voor me een vogeltje stil in de lucht hangen, als een zweefvlieg(zo'n nepbij) lijkt hij even stil te hangen bij alle hoeken van de plant voor me. De vleugeltjes gaan te keer en lijken onzichtbaar. Volgens mij vliegt er zowaar een kolibrie voor me! Ik weet niet of die hier überhaubt leven en of het mogelijk is, maar anders is het een vogel die op een kolibrie lijkt! Eigenlijk heb ik hier al vanaf dag 1 een beetje het gevoel alsof ik ben verdwaald in één grote vlindertuin. De atmosfeer, de geur en natuurlijk de dieren die je hier om het hoofd vliegen zijn moeilijk om aan te wennen. Elke keer weer en bijzonder gevoel als ik zo'n tropisch beest zie. Ik vond het weer een mooi moment, en terwijl ik daar over na zit te denken en de vogel wegvliegt begint het donkerder te worden, er is weer een bui op komst... Ongeveer een kwartier lang komt het met bakken uit de hemel, en alle mensen verdwijnen van straat. Ondertussen neem ik maar de tijd voor het eten, want ik wil toch nog niet weg. Bij het afrekenen blijkt het de duurste maaltijd tot nu toe, 60 SRD, het is maar iets meer dan 10 euro, maar bij zus&zo en aan de waterkant krijg je de heerlijkste dingen en komt het vrijwel nooit boven de 30 SRD. Het gewicht van het stenen bord was vast bij de prijs inbegrepen. Haha! Voor Nederlandse begrippen was het weer geen geld, dus no worries, ik heb in ieder geval een kolibrie gezien! (denk ik...) Daarna mijn internet tijd flink onderschat, na een half uur internet te kopen heb ik het vier keer moeten verlengen met een kwartier, en dan nog werd op het eind mijn gesprek onverwacht en onafgesloten beëindigd, ik was even het klokje uit het oog verloren. Het was inmiddels ook al 3u geweest, dus ik ging maar eens naar het zwembad! Ik vond het in één keer, waar ik heel blij mee was. Het was warm en klam na die regenbui dus helemaal blij kleedde ik me om! Op het moment dat ik in mijn zwembroek sta en toch maar geen ligstoel besluit te nemen, omdat die kletsnat zijn, begint het ineens weer te regenen! Wat is dat nou? Normaal regent het hier even, of in ieder geval maar 1 keer! Achja, warm blijft het wel, dus na mijn spullen binnen te zetten duik ik het water in en heb ik een uur lang het bad voor mij alleen. Heerlijk baantjes trekken, wat niet kon ik het kleine ronde badje bij Albergo. Na een uur blijkt er aquazumba te zijn! Dus neem ik even pauze en tussendoor mag ik van de zumba-trainer wel langs de kant zwemmen. Het was een heerlijke sfeer met die actieve hindoestaanse vrouwen aan de zumba en vrolijke muziek op de achtergrond.  Tegen zes uur wilde ik roti gaan eten. Dus ik fiets de weg die me goed leek, want ik had immers de rondleiding gehad. Al snel fietste ik zowaar de stad uit... Toch maar even terug en vragen, daar zei de receptioniste dat het langs de bank was en dan alleen maar rechtdoor. Na een paar honderd meter was dat hem ook niet en vroeg ik het maar weer even. Een aardige man die met de honden aan het lopen was zei me dat dat helemaal uit de buurt was, dan moest ik naar de grote weg, bij de bank en dan naar het centrum. Damn, ik begon flink zat te worden van het verdwalen en het feit dat iedereen me een andere kant op wees. Uiteindelijk besloot ik ongeveer op elke hoek te vragen waar de Roopram Roti was, en zo at ik die avond de lekkerste roti die ik ooit gehad had! Alle fouten van de dag vergeten en tevreden naar huis, ik vergeef mezelf snel dat ik zo fout was gereden, je kan ook niet uitgaan van een rondleiding in het donker, als je de volgende dag op de fiets overdag de route gaat volgen... Dan te denken dat van de rondleiding de eerste stop het zwembad was en ik vanaf het zwembad niks meer wist te vinden... De weg naar huis was snel gevonden en de weg naar mijn bed nog sneller. Wat een onproductieve, maar leuke dag was dat... De volgende dag ben ik naar het centrum gefietst en heb ik bij discover suriname toch wel dik een uur gepraat met Joanne, die vrijwel elke dag op kantoor is, over de mogelijkheden en trips die ze aanbieden. Nancy was er helaas niet, maar haar collega was net zo hartelijk en heeft me veel kunnen vertellen, over meer dan de trips alleen. Ze vertelde levendig over haar leven hier en het leven hier in het algemeen, altijd leuk. Op de terugweg naar huis nog maar een keer heerlijke roti gegeten en nog even naar thuis gebeld. Altijd fijn om te horen hoe het thuis gaat. Die avond heb ik afgerekend bij het huisje, want de dag erna zou ik in de villa gaan en de familie Löwik ontvangen! Thuis heb ik gebeld met de beheerder van het huis waar we de komende 4 weken zullen verblijven. Het leek me leuk om al eerder in het huis te gaan om een waar ontvangstcomitée te vormen in mijn eentje, met wat lekker eten en drinken. Dat was mogelijk, ik zou de volgende dag weer bellen om de precieze tijd af te spreken. De laatste avond in mijn eigen appartement heb ik nog heerlijk geslapen in de koele kamer, helaas nog steeds getergd door de rottige muskieten. De volgende ochtend heb ik nog even in het internetcafé gezeten en nog wat gegeten in de noordelijke wijk, voor mijn gevoel de laatste uurtjes alleen, hoewel de familie pas 's avonds laat zou aankomen. Ineens werd ik al om 13 u gebeld of ik wel binnen een half uur bij het huis wilde zijn, de beheerder was klaar en wilde weg! Terwijl ik nog maar de helft van mijn spullen had gepakt en de oom van Nancy, die me weg zou brengen, pas om 13 u vrij was. Dus ik spreek het zo af dat ik zo snel mogelijk een lift regel en helemaal van noord naar zuid kom, dan zou ik weer bellen. Thuis heb ik snel alles ingepakt en toen ik net weg wilde kreeg ik nog saoto soep van de tante van Nancy! Heel lief en lekker, maar niet handig qua tijd. Veel te snel at ik de soep op en toen kwam de oom net aan. Met hem ben ik naar het nieuwe huis gereden en zo kwam ik precies op tijd aan bij het huis, wat bleek, de villa! Een witte villa aan de Seringenstraat in de wijk 'zorg en hoop'! Die dag heb ik verder wat dingen voorbereid en geregeld in het centrum. Met de bus naar het centrum en daar zo'n zeven soorten fruit gekocht, verschillende Surinaamse dranken en wat pasteitjes. Dat heb ik die avond mooi in het huis geplaatst, zodat het niet zo'n lege bedoening zou zijn bij aankomst. En zo zat ik eigenlijk al om zes uur klaar voor de aankomst van de familie Löwik. Helaas ben ik niet erg goed in wachten, en toch wist ik dat het vliegtuig niet binnen twee uur zou landen, en dat ze vanaf dan weer niet binnen 2 uur zouden arriveren. In het donker zat ik in een best grote villa, in een wijk die ik niet kende. Het feit dat er 4 sloten op slot konden op de voordeur(en) zou me eigenlijk een veilig gevoel moeten geven maar maakte me alleen maar argwanend en bang. Waarom moeten er in Gods naam 4 sloten op?!  Ineens gaat om 9 uur de telefoon, het was Suzanne!! Ze zijn geland, nu wachten op de paspoortcontrole voor hen en dan met de taxi. Rond half 10 begon ik uit te kijken naar de taxi, hoewel dit practisch onmogelijk zou zijn, aangezien het een uur rijden is. Maar het zou toch aanzienlijk sneller moeten gaan dan mijn tocht met de shuttlebus. Ik maakte het huis klaar voor ontvangst! Het fruit maar verdeeld over twee fruitschalen, mooi op tafel. Ik was er klaar voor. En zo zat ik nog zeker anderhalf uur te wachten, onrustig, heen en weer lopend. Echt een raar gevoel dat ik 'mijn reis' ineens ga delen met 4 mensen. Superleuk, maar wel raar!  Mijn laatste avond alleen heb ik zo doorgebracht, wachtend in spanning op de bank...